De afgelopen gevoelens

Het ging zo heel goed met me. Ik ontmoette nieuwe vrienden, had leuke dingen te doen met andere, en God was dichter bij dan ooit. Ik had een plekje gevonden ergens in de wijk, waar het verschrikkelijk mooi was, en waar God zo dichtbij voelde! Ik had fijne gesprekken met Hem, en Hij leerde mij om meer op Hem te focussen. Dagen liep ik blij rond, en God zegende me, in heel veel dingen. Periodes breken aan waar ik al lang op wachtte.
Maar toen ineens dat vreemde gevoel van binnen. Het constante gevoel alsof ik gedroomd had, alsof al dat goed wat de Heer in mijn leven deed op dit moment nooit was gebeurd, en slechts een droom was. Mijn ogen keken de wereld wel in, maar alles leek leeg, alles leek nep, en niet de moeite waard om voor te leven. Ik bad vurig tot God, want dat gevoel in me nam me zo ver weg vandaan van God. Er gebeurde niets, er veranderde niets, ik voelde niets. Twijfels kwamen omhoog, want wat als deze kijk of het leven, deze kijk door mijn ogen nu de echte wereld was? Dat er geen diepte is in alles wat ik zag, elke dag, altijd.

Gister was ik op jeugdgroep, Verve. En ineens begreep ik het. Iemand, IETS, probeerde mijn leven als een droom te laten zien. Alsof de belangrijke, grote dingen die God in mijn leven had gedaan moesten veranderen in mijn hoofd. Alsof Iets probeerde deze dingen te verdrukken. Mij leugens probeert te vertellen.

Ik wist dat in mijn eentje bidden niet genoeg zou zijn, dat ik niet sterk genoeg zou zijn om dag slechte uit me te halen. Jessica en Katie hebben met me gebeden. Dat die krachten niet meer op me zouden werken, maar dat ik blij kon zijn in de Waarheid die God me gegeven had.
En het is weg. Dat lege, die vage kijk.
De waarheid is er weer, en ik denk dat nu ik de waarheid weer weet, dat het me alleen maar blijer heeft gemaakt.