"Wat doet u hier?"

Vandaag begint de rest van mijn leven. Toen ik door de gang onder het station naar mijn trein liep was ik me akelig bewust dat ik nu bij de menigte grijze mensen hoor, die met afgezakte schouders en donkere jassen naar hun treinen sjokken. Dat ik nu ook burger ben en dat het alleen maar een kwestie van tijd is voordat mijn schouders ook hangen.


Ik heb een eigen koffiemok gekregen, mijn naam staat er op. Ik heb ook een eigen afkorting, printcode en emailadres. Mijn Ipad wordt voor me klaargemaakt.


Leerlingen vragen wie ik ben en wat ik hier doe. Docenten vragen waar ik vandaan kom en wat voor les ik ga geven. Ik vraag de computer hoe ik mijn rooster kan vinden en lees de 115 mailtjes die ik heb gekregen sinds september. En ik vraag mezelf af waarom ik me nu al op mijn gemak voel en of ik dat überhaupt wel al kan zeggen.


Ik weet de weg naar de docentenkamer wel te vinden, maar de terugweg is lastiger. Er zijn zoveel deuren en trappen, ik ben al meerdere keren vandaag een ruimte ingelopen met de overtuiging dat ik op mijn eigen afdeling was.


Vandaag begint de rest van mijn leven. Maar tot nu toe voelt dat niet zo gek veel anders.

"Suskewiet"

"Hoe gaat het met je scriptie?" Ja, dat zou ik ook even moeten navragen. Ik heb het namelijk even op een laag pitje gezet. Er zijn andere pitten die zo hard gaan, dat het wel even nodig was. Ik heb deze week afronding van wat vakken, loop weer wat dagen stage én heb een groot, creatief kunstproject van mijn studentenvereniging waar ik soort van eindverantwoordelijke voor ben. Dat zijn veel pitten die binnenkort uit gaan, maar die ik niet zachter kon zetten.

Weet je wat ik ook niet zachter kan zetten? Al die vogels die om half 7 mij vergezellen als ik op sta. Ik kan er niet alleen maar blij mee zijn, want ook als ik een uurtje (of 2) langer mag slapen laten zij zich keihard om half 7 horen. En dan komt het wel eens voor dat ik mijn raam dicht moet doen en dan pas verder kan slapen.

Deze ochtend mocht ik er even vroeg uit als de vogels mij wakker floten, en daarom kon ik nog 2 minuutjes even luisteren, want er was een nieuwe tune bijgekomen: de Vink. Ik dacht er die dag daarvoor nog aan. De vink prikkelt mijn herinnering aan mijn stagetijd in België, want daar hoorde ik ze elke dag, en lang ook. Die vinken daar staat bekend om hun echte 'suskewiet' wat ze uitroepen. En nu zijn ze mooi op tijd in Utrecht terecht gekomen, want in April begint hun broedtijd.

En nu was dit mooie beestje mij aan het vergezellen tussen de koolmezen, merels, roodborsten en winterkoninkjes door. Het is echt een kabaal, en het scheelt dat ik zo van vogels hou dat ik niet knettergek zou worden. Oh, ze zijn het teken van vrijheid, van natuur. Ze zorgen ervoor dat ik net zoals hen alles uit mijn dag wil halen. En dat in de afhankelijkheid van de Maker.

Wat doet het zingen van de vogels met jou?

"I'm gonna do this shit"

Ik weet gewoon dat ik hier moet schrijven, over dit specifieke onderwerp. Ik weet het, omdat ik anders later terug kijk en denk: Hoe is dit ooit gebeurd. Ik weet dat ik later zou willen dat ik meer had geschreven over het proces wat ik nu doormaak. En om mezelf een lol te doen voor later, doe ik braaf wat ik voel.

Misschien is het ook wel een ultieme poging om dit stuk internet wederom nieuw leven in te blazen. En ook een deel van mij zegt dat ik dit wil doen, omdat andere mensen er vast ook wat aan hebben en ik zo toch nog de wereld helpt met iets zo individualistisch als wat ik moet doen.

Ik ga een scriptie schrijven. Bij mij op school noemen ze dat een afstudeerwerkstuk. Ik heb er het label "dat onmogelijke wat je wist dat zou komen" aangeplakt. Ook de labels "It's the final countdown", "pompen of verzuipen", "Als je dit hebt gedaan ben je vrij" en "Ik kan dit heus wel, want iedereen kan het" heb ik er op geplakt. Dan heeft school daar aan toe gevoegd: "Nu laat je pas écht zien wat je kan", "De laatste loodjes zijn altijd het zwaarst, dat weet je nu wel" en "Je kan het wel". Het is een groot, dat moet ook wel, anders zouden al deze leuzen er niet op kunnen staan. Maar wat is nu de meest overheersende? Wat is dé slagzin van dit scriptie-ding?

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar toen ik 4 jaar geleden begon met studeren dacht ik hier nooit aan. Pas toen ik in het derde jaar kwam begon het. Dé scriptie. Ik zag er met eerbied en ontzag tegen op, maar ook als een trofee die men kon behalen. Pas toen ik ongeveer 3 dagen geleden zei: "Ja, en nu mag ik aan mijn scriptie beginnen.", kwam de gedachte in me naar boven: Ik ga een scriptie schrijven en het moet goed zijn. Wat eng. Op de een of andere manier ben ik in staat geweest alle andere opdrachten voor school te maken met een fierefluiterige- houding. En dat is ook altijd goed gegaan. Maar nu heeft dat me in de steek gelaten. En ik mis het meteen, want nu voelt die hele scriptie zo zwaar, zo heftig en zo onmogelijk. 

Over een week lees ik dit terug. En dan hoop ik een onderwerp te hebben (zit nu te denken in de richting van vleeskwaliteit, dierenwelzijn en slachthuizen) en een hoop meer zelfvertrouwen en richting.  Voor deze week krijgt mijn scriptie het label "I'm gonna do this shit."

Klaar voor de start.

Ik rek me nog eens goed uit en voel de spieren zeer doen die ik afgelopen weken te veel gebruikt heb. Nog steeds voel ik die schouderbladen-pijn en de heup-pijn van het liggen op mn nieuwe, maar niet heel dikke en zachte zelf-opblaas-matje waar ik 4 nachten op heb geslapen tijdens het CrossRoadskamp waar ik 1 van de leiding van was. Ik voel nog steeds mn kuiten die wat tegenstribbelen op de trap, omdat ik die spieren afgelopen week behoorlijk heb uitgedaagd toen ik in de Ardennen als een steenbok op en neer rende.

De afgelopen 2 weken heb ik zo goed als buiten geleefd. De eerste week was ik er vooral voor andere, 19 aandere van 12-15 jaar om precies te zijn. Een onvergetelijke week waarin ik én hele leuke dingen gedaan heb én hele leuke mensen heb ontmoet. Het was een week waarin ik mezelf leerde kennen en ontdekte wat ik allemaal in mijn mars had, en hoe heerlijk het is als jongeren met je mee willen doen voor een week. Ik mis ze, maar vooral mis ik het gevoel wat ik had die week, dat ik nodig was, dat ik iets te betekenen had voor de jongeren, dat ik met een rede was wie ik ben, zodat zij om mij heen ook konden zijn zoals zij zijn. Ik had niet gedacht dat ik me zo in mn element kon voelen.

De tweede week was vooral voor mezelf. Ik heb 3 maanden behoorlijk intensief stage gelopen, en deze laatste week van Augustus voelde echt alsof ik eindelijk eens echt tot rust kon komen.Samen met een goede vriendin en zus A. ben ik heel de week in de Ardennen geweest. Met heel wat geleende spullen van pap en mam en andere lieve mensen hebben we een heerlijke week gehad, waarin we veel leuke dingen gedaan hebben (zwemmen, kayak, wandelen, lezen, eten, grotten ontdekken, muziek, kletsen, creatief), maar vooral even tot rust zijn gekomen. Lichamelijk misschien niet heel erg, maar in mijn hoofd wel. Ik ben echt weer klaar voor een nieuw jaar met school, vrienden, vereniging en God.

En dit moment is het begin. Ik ben me bewust van alles wat er afgelopen jaar is gebeurd en ik zie al wat vage figuren van volgend jaar op me wachten. Links zie ik mijn schooltas liggen, die samen met mij op een nieuwe school zullen rondlopen. In Utrecht, waar ik voor 3 kwart jaar de deeltijdopleiding 2e graads docente biologie zal volgen, zodat ik volgend jaar kan doorstromen en nu mijn verplichte 30 studiepunten zal halen voor het afronden van mijn studie Toegepaste Biologie. Ik heb er zo veel zin in, nieuwe lessen, nieuwe plekken, mensen, leraren, boeken. Leergierig, dat ik dat nog is zou worden en er blij om zou zijn.

Boven op de kast staat mijn Ichthus-certificaat (of wat het ook is hoe je een papiertje met je naam en zegel van de vereniging op staat noemt). Ook hier gaat veel beginnen. 6 verschillende taken, als ik goed kan tellen. Dat zijn er 5 meer dan vorig jaar. Ik heb er zin in.

En nu is het tijd om te ontbijten, een peertje voor mijn lamp te kopen die ik nu eindelijk is ga ophangen, en een plan van aanpak te schrijven hoe ik mijn kamer deze keer ga opruimen en inrichten zodat niet alles in 1 week alweer op de grond licht. Lydia is terug in Utrecht, en mijn hoofd is er klaar voor!

U to the Recht

Je weet pas dat je een plek hebt gemist als je ineens voelt hoe heerlijk het is om er weer te zijn.
Deze openbaring had ik vandaag, toen ik weer terug verhuisde naar mijn plekkie in Utrecht. Ik was er in de afgelopen 3 maanden wel eens langs geweest, maar dat voelt dan toch alsof je op bezoek komt. Het is natuurlijk leuk om in je eigen huis te logeren, en om met je onderhuurster in jouw/haar kamer te chillen.

Ik heb kleine aanpassingen gedaan. Onderhuurster D had namelijk de kast verplaatst, en ik zag in hoe praktisch dat was, dus dat heb ik zo gelaten. Ook het kastje wat ze achter heeft gelaten heb ik ook opgenomen en past heel goed tussen mijn andere homeless-kasten. Bij elkaar is het een zooite ongeregeld, maar ik voel me er thuis.

En nu? Ik heb België in mijn hoofd en hart, ik voel me weer helemaal thuis in Utrecht, zie uit naar een nieuw seizoen met school en Ichthus en vrienden.Ik heb het gevoel alsof er zoveel mee te maken valt, en ik wil het allemaal meemaken!

Soms (nee, best vaak) denk ik terug aan de middelbare school, of hoe ik was aan het begin van mijn studie en wat ik dacht wat ik zou zijn en vinden als ik aan het begin stond van mijn laatste jaar. Had ik ooit bedacht door te willen studeren, zoals ik nu ga doen? Ik had bedacht dat ik een hoop zou genieten en ervaren en beleven. Het is zo'n zegening om er achter te komen dat dát het is was ik vooral doe. Natuurlijk zijn er ingewikkelde dingen die ik niet snap, gebeurtenissen waar je niets aan kan doen en maar gewoon doorheen moet en je hebt altijd nog de gebrokenheid van de wereld waar je het soms even moeilijk mee hebt. Maar nu denk ik daar niet aan, dat hoeft ook niet altijd.

Live life to the fullest, dat leerde mijn Amerikaanse vriendin mij. Het is een opdracht en een cadeau tegelijkertijd. Dat is leuk he?

'Tot nog is!''

Ik heb een tijdje tegen deze blog aan lopen hikken. Vorige week was ik er mee begonnen. Ik wilde mijn 3 maanden stage samenvatten en alles opschrijven wat ik laatste tijd nu gedaan had en nog niet verteld. Het faalde, want er was te veel en ik wilde het niet saai maken.

Ik ben al 4 dagen weg uit België. Ik heb vakantie, officieel. Ik vind het niet heel leuk. Ik had liever nog in België achter een bureau gezeten met mijn collega's die zo leuk waren en waar het zo gezellig was. Ik had liever thuis willen komen bij Moniek, om verhalen te horen over de moestuin, de kat, of andere dingen. Om op mijn grote, koele bed neer te ploffen en te bedenken wat ik vanavond wilde doen. Ik had liever met mijn nieuwe Belgische vrienden wat gedronken en meegedaan met wat zij deden.

Mijn tas was ontzettend vol en zwaar. Mijn ouders hadden al een keer de gitaar en wat boeken enzo meegenomen, maar op de laatste avond werd ik nog overspoeld door cadeautjes waardoor ik ineens heel veel meer mee moest nemen. Kleren, zooitjes, Belgisch Bier, een mosselpot (waar je mossels in kookt, wat ik nog nooit gegeten heb, maar nu dus wel een keer zal moeten omdat ik zo'n pan heb), mijn lievelingsconfituur (rabarber-mango, door Moniek gemaakt) boekjes, blaadjes, laptop. Het was zwaar. Het voelde gek om weg te gaan. Niet dat ik nooit terug zou komen, maar wel dat ik er niet meer woonde. Met de fiets overal heen kon, mijn eigen leefwereldje had, mijn lievelingsplekjes.

Ik moet nog een beetje wennen aan het hele vakantie-idee. Ik heb afgelopen dagen genoten van heel veel mensen om me heen, en komende week gaat dat door, maar moet ik niet iets nuttigs doen behalve de was? Moet ik niet heel actief alles doen wat ik altijd wil doen als ik geen tijd heb? Of is het oke om niets te doen en moe te zijn?

"Ge bent een zotte trien"

Het gebeurt steeds vaker. Als ik op de fiets door de velden fiets en zie hoe de kolonie kraaien van de boom in het veld en van het veld in de berm vliegt terwijl ze hun karakteristieke geluid laten horen. Als ik even bij de schaapjes blijf staan en ze al blatend stapje voor stapje dichter bij zie komen en ik er eentje wel zn neus mag aaien maar niet zn vacht. Het gebeurt als ik dat gekke huis zie in die rare vorm vlak voordat de auto's op de grote weg met 80 voorbij komen razen. Toen bedacht ik me dat ik door dagdromen wel eens aangereden zou kunnen worden.

Nu ik zo veel alleen ben is er in mijn hoofd heel veel meer ruimte om te dagdromen. En niet alleen als ik op weg ben naar mijn werk. De laatste tijd zit ik steeds vaker achter de balie (wat ik erg leuk vind, omdat er de meest gestoorde mensen langskomen en die te woord staan is dan een leuke uitdaging) en dan kan ik achter mijn computertje zo dagdromen dat ik verbaasd ben dat ik toch wel de telefoon over hoor gaan.

Vandaag ging ik naar het zwembad. Ik had daar al over lopen dagdromen, dat ik daar heen ging. In mijn dagdroom was het een openluchtzwembad en ik had me met dit natte weer enigszins voorbereid op toch wel wat rillingen en koude voeten van het op de koude tegels naar het bad lopen. Maar toen kwam ik binnen. En zag ik een binnenbad. En kwam de geur van een binnenbad meteen ook binnen. Ik moest een beetje lachen om mezelf, dat het blijkbaar niet in me opgekomen was dat een bad ook binnen kon zijn, maar het nam wel een stukje stilte-voor-de-kou-spanning weg. 

Tijdens het zwemmen kon ik ook dagdromen, maar dat was wel moeilijker, omdat ik steeds om de spartelende mensen heen moest manoeuvreren. Nu vind ik zwemmen leuk, maar ben ik niet zo goed in rechte baantjes zwemmen. Maar iedereen was serieus, dus heb ik maar 1 keer dolfijn gespeeld.

Ik dacht na over dat ik de laatste tijd zoveel tijd doorbracht met mezelf, dat ik zoveel met mezelf praat, dat ik van heel andere dingen ben gaan genieten. Het is gek hoeveel je leert door het mee te maken. Ik dacht echt dat ik niet met mezelf kon opschieten als ik alleen mezelf had om mee op te schieten. Maar nu ik het doe, geniet ik er wel van. Klets ik wat tegen mezelf, dagdroom ik over alles wat ik zie en nog over veel meer dingen die ik niet zie en bekijk ik mezelf soms van buiten en zie dat ik er best wel eens gek uit zou kunnen zien als ik mezelf op de fiets tegen zou komen, al pratend met de wegvliegende kraaien en een hoofd dat lijkt alsof ze aangereden wordt. 

Uitzicht vanuit de Putse Moer, een ven waar je heerlijk met je voeten in kan staan en voor je uit kan staren.