'Tot nog is!''

Ik heb een tijdje tegen deze blog aan lopen hikken. Vorige week was ik er mee begonnen. Ik wilde mijn 3 maanden stage samenvatten en alles opschrijven wat ik laatste tijd nu gedaan had en nog niet verteld. Het faalde, want er was te veel en ik wilde het niet saai maken.

Ik ben al 4 dagen weg uit België. Ik heb vakantie, officieel. Ik vind het niet heel leuk. Ik had liever nog in België achter een bureau gezeten met mijn collega's die zo leuk waren en waar het zo gezellig was. Ik had liever thuis willen komen bij Moniek, om verhalen te horen over de moestuin, de kat, of andere dingen. Om op mijn grote, koele bed neer te ploffen en te bedenken wat ik vanavond wilde doen. Ik had liever met mijn nieuwe Belgische vrienden wat gedronken en meegedaan met wat zij deden.

Mijn tas was ontzettend vol en zwaar. Mijn ouders hadden al een keer de gitaar en wat boeken enzo meegenomen, maar op de laatste avond werd ik nog overspoeld door cadeautjes waardoor ik ineens heel veel meer mee moest nemen. Kleren, zooitjes, Belgisch Bier, een mosselpot (waar je mossels in kookt, wat ik nog nooit gegeten heb, maar nu dus wel een keer zal moeten omdat ik zo'n pan heb), mijn lievelingsconfituur (rabarber-mango, door Moniek gemaakt) boekjes, blaadjes, laptop. Het was zwaar. Het voelde gek om weg te gaan. Niet dat ik nooit terug zou komen, maar wel dat ik er niet meer woonde. Met de fiets overal heen kon, mijn eigen leefwereldje had, mijn lievelingsplekjes.

Ik moet nog een beetje wennen aan het hele vakantie-idee. Ik heb afgelopen dagen genoten van heel veel mensen om me heen, en komende week gaat dat door, maar moet ik niet iets nuttigs doen behalve de was? Moet ik niet heel actief alles doen wat ik altijd wil doen als ik geen tijd heb? Of is het oke om niets te doen en moe te zijn?

"Ge bent een zotte trien"

Het gebeurt steeds vaker. Als ik op de fiets door de velden fiets en zie hoe de kolonie kraaien van de boom in het veld en van het veld in de berm vliegt terwijl ze hun karakteristieke geluid laten horen. Als ik even bij de schaapjes blijf staan en ze al blatend stapje voor stapje dichter bij zie komen en ik er eentje wel zn neus mag aaien maar niet zn vacht. Het gebeurt als ik dat gekke huis zie in die rare vorm vlak voordat de auto's op de grote weg met 80 voorbij komen razen. Toen bedacht ik me dat ik door dagdromen wel eens aangereden zou kunnen worden.

Nu ik zo veel alleen ben is er in mijn hoofd heel veel meer ruimte om te dagdromen. En niet alleen als ik op weg ben naar mijn werk. De laatste tijd zit ik steeds vaker achter de balie (wat ik erg leuk vind, omdat er de meest gestoorde mensen langskomen en die te woord staan is dan een leuke uitdaging) en dan kan ik achter mijn computertje zo dagdromen dat ik verbaasd ben dat ik toch wel de telefoon over hoor gaan.

Vandaag ging ik naar het zwembad. Ik had daar al over lopen dagdromen, dat ik daar heen ging. In mijn dagdroom was het een openluchtzwembad en ik had me met dit natte weer enigszins voorbereid op toch wel wat rillingen en koude voeten van het op de koude tegels naar het bad lopen. Maar toen kwam ik binnen. En zag ik een binnenbad. En kwam de geur van een binnenbad meteen ook binnen. Ik moest een beetje lachen om mezelf, dat het blijkbaar niet in me opgekomen was dat een bad ook binnen kon zijn, maar het nam wel een stukje stilte-voor-de-kou-spanning weg. 

Tijdens het zwemmen kon ik ook dagdromen, maar dat was wel moeilijker, omdat ik steeds om de spartelende mensen heen moest manoeuvreren. Nu vind ik zwemmen leuk, maar ben ik niet zo goed in rechte baantjes zwemmen. Maar iedereen was serieus, dus heb ik maar 1 keer dolfijn gespeeld.

Ik dacht na over dat ik de laatste tijd zoveel tijd doorbracht met mezelf, dat ik zoveel met mezelf praat, dat ik van heel andere dingen ben gaan genieten. Het is gek hoeveel je leert door het mee te maken. Ik dacht echt dat ik niet met mezelf kon opschieten als ik alleen mezelf had om mee op te schieten. Maar nu ik het doe, geniet ik er wel van. Klets ik wat tegen mezelf, dagdroom ik over alles wat ik zie en nog over veel meer dingen die ik niet zie en bekijk ik mezelf soms van buiten en zie dat ik er best wel eens gek uit zou kunnen zien als ik mezelf op de fiets tegen zou komen, al pratend met de wegvliegende kraaien en een hoofd dat lijkt alsof ze aangereden wordt. 

Uitzicht vanuit de Putse Moer, een ven waar je heerlijk met je voeten in kan staan en voor je uit kan staren.

'Goei weekend gehad?'

Van maandag 3 Juni,
Het is zo heerlijk om gewoon even te fietsen en hier aan het water te zitten. Ik hoor talloze kikkers kwaken, zie een jonge vogel in het water druk in de weer met haar kuiken. Ik kan niet zien wat het is, maar het duikt zoals een fuut, maar het is veel kleiner. Ik kan de kleur steeds precies niet zien, als ik nu maar kon zien of het een rood oog had, dan was het de geoorde fuut, een bijzonder vogeltje wat hier voorkomt. Ze komen steeds dichter bij. Moeder en kind duiken onder water, maar moeder houdt het veel langer vol en dus wacht de kleine hoopvol op wat lekkers om te eten. Het hoofdje van moeder ziet er bruin-achtig uit, het is echt een klein eendje. Het ziet er prachtig uit.
Er vliegen ook zwaluwen over, maar ik weet niet goed welke. Ze zijn vrij groot, maar ik kan niet goed de kleur van het buikje zien. Gierzwaluwen?
Opeens is er een gast op mijn bankje aan komen vliegen. Een grote, rode libelle. Ik zie het achterlijfje bewegen, lucht in en uit de tracheeën gaan. Ze warmt zich op, heeft haar dunne, fijne vleugels helemaal open.  Kleine, rode stipjes aan het einde laten God's knipoog zien. Af en toe kijkt de libelle op. Ze heeft me vast al opgemerkt, met al haar ogen. Ik ben het niet waard om op te schrikken en om een ander plekje te zoeken.
Ik hoor een kikker dicht bij me en loop er heen om het te zien. Het is moeilijk te vinden, maar het verraadde zich door in het glinsterende water onder te duiken.
Ik hoor een fuut-achtig geluid en mijn aandacht wordt weer naar de onbekende eend gewezen. Ik zie dat er nieuwe vogels op het water zijn geland; eenden. Doodgewoon misschien, maar ik verbaas me er altijd over hoe ze in de lucht kunnen blijven hangen. Het is leuk om te zien hoe ze in het water komen, hun landingsgestel uit, een remspoor nalatend.
Ik hoor wat gekrijs, dat moet van de zwaluwen zijn. Ik denk dan toch dat het gierzwaluwen zijn. Misschien heb ik dan toch goed onthouden van mijn vogel-geluidentoets van 2 maand geleden.
Ik zou hier zo kunnen blijven zitten tot de zon onder gaat, maar overal om mij heen begint het te kriebelen en steeds meer vliegjes lijken zich te settelen in mijn haar. Hoewel ik graag onderdeel van het ecosysteem ben, lijkt me dat toch niet zo'n duurzame oplossing. Ja, het is tijd om de natuur weer haar gang te laten gaan, dat gaat vast beter zonder mij.

"Mevrouw, mogen we foto's trekken?"

In de afgelopen weken heb ik met mijn telefoon een hele hoop foto's gemaakt, altijd met de gedachte : Die kunnen dan leuk op mijn blog! Natuurlijk duurt dat dan weer een tijd, maar nu is het zo ver. Ik ga die hele rits met jullie delen. Niet echt een samenhangend verhaal, of prachtige kwaliteitsfoto's, maar wel een kijkje in wat ik nu precies doe. Een soort dia-slide show. Een foto-album. Dat je dan zo samen op de bank bekijkt met een glaasje wijn en lekkere nootjes en een mooi sfeermuziekje op de achtergrond en verhaaltjes verteld. Zoiets.

Een van mn eerste klasjes. Het is een typisch beeld, de kinderen zijn enthousiast, maar er zijn er altijd wel wat die ronddwalen en toch niet zo geïnteresseerd zijn.

Kleutertjes omgetoverd als duizendpoot. Er wordt hier veel getoverd met kleuters. Zo zijn er spreuken voor pissebedden, mieren, wandelende takken, konijntjes en nog veel meer. Kindjes in België gaan al vanaf 2,5 jaar naar school, 5 dagen in de week ook meestal. Het is handig, want als ze dan eenmaal 4 zijn kunnen ze al een beetje luisteren. Ik vind de kleuters wel leuk, maar ook wel lastig, ik voel me vaak heel bot en niet juffig genoeg. Ook vond ik het gek dat ze ineens allemaal een handje willen als we een stukje moeten stappen, maar ik zie het maar als iets liefs.

Dit is meer mijn groep. 3e klassers, die even uit hun klaslokaal zijn en eerst moeten wennen, maar dan toch wel zichtbaar genieten van de natuur. Ik vind het leuk om ze les te geven, omdat ik me nog best in hun kan verplaatsen. Voor een deel meegaan in hun grappen en geklier, maar ook lekker duidelijk en streng kunnen zijn. Hun aanspreken op hun volwassenheid, dat is leuk. En als ze eenmaal goed werken zijn ze vaak erg gezellig en grappig. Altijd een voldaan gevoel na zo'n middag. 

Dit zijn kinderen uit groep 5 (daar 3e klas) die net een vogelnest gemaakt hebben en daar nu hun koek en drinken opeten. Erg leuke leeftijd ook. Wel nog echt kind, maar ook kan je al wel grapjes met ze maken en kunnen ze goed luisteren. Meestal zijn er wel 1 of 2 kindjes die 'fan' van je worden tijdens de wandeling en aan je hand gekleefd zijn en je spontaan knuffelen. Erg vertederend, maar ook gek. Dat kinderen zo snel iemand vertrouwen en zich op hun gemak bij kunnen voelen. Ik zie het maar als compliment. 

Deze groep wilde op de foto. Gekke kinderen. In 2 uur wordt je vrienden en kan je ze aanspreken als ze zich niet gedragen en komen ze naast je lopen en vertellen ze honderd verhalen en ben je hun beste vriend, maar daarna zie je ze nooit meer. Met dit soort klasjes denk ik dan wel: Ik zou later wel een eigen klas willen, een heel jaar. Dan kan je ze leren kennen, bouw je echt een band op. 

Hier speel ik voor specht tijdens ons Mierentheater. De kinderen zijn mieren (zie hieronder) en hebben allemaal een ander rolletje, net zoals in een echt mierennest. En zoals in de echte wereld ook vijanden zijn, is dat ook tijdens het spel. De specht eet mierenlarve en mieren, en neemt een bad in de mierenhoop, die dan helemaal kapot gaat. Erg boze miertjes krijg je daarvan. 

hier dus een Mierenkolonie met als je goed kijkt van rechts naar links een mierenprins (met een rood hart en vleugels)m een bouwer (met een helm op), een verzorgster (met EHBO tasje en daarnaast een jongen met een kleedje), de konining (met haar rug naar de foto toe, een roze kroontje en vleugeltjes) de boodschappers (met tasjes, niet te zien) en de bewakers (zijn mij vast aan het aanhouden omdat ik te dichtbij kwam, dus ook niet op de foto). Allemaal hebben ze een actherlijf erbij gekregen en 2 poten meer. Fantastisch.

Een taart gemaakt met de kleuters voor Stampertje, die jarig was. Met dennenappels, mos, blaadjes en wat er nog maar te vinden was. 

Als konijntjes moet je ook leren hoe je moet huppelen als een konijntje. Natuurlijk. 

Niet alleen de kinderen gaan verkleed tijdens het programma over konijnen, ook degene die les geeft. Ik in dit geval. Maar zoals je ziet, ik geniet ervan. Wie loopt er ooit over de hei als een konijn met 20 mini-konijntjes om Stampertje op te zoeken voor zijn verjaardag? Dat dacht ik al.. 

Oke, even wat andere dingen nog. 

Want ik geef niet alleen les, ik doe ook veel andere dingen. Zoals dit, ongeveer 200 CD-tjes knippen, die de kinderen gebruiken om op de hei aan te kruisen wat ze precies horen. Leuk, maar om te knippen wat minder. Ach, het houdt de variatie erin hé :)

Het station van Kalmthout. Waar ik toch vaak sta. Hier in België zijn de loketten na half 3 in de middag gesloten en de kaartjesautomaten doen het ook niet. Wat je dan moet doen is gewoon de trein in stappen en even zwaaien naar de conducteur, zodat die weet dat je geen kaartje hebt. Dan komt ie (heel soms, nog maar 1 keer in deze maand) langs en koop je een kaartje in de trein. Gek, maar wel heel goedkoop. 

Één van de huizen waar ik dagelijks langsfiets en ik wel errug mooi vind. Die kleur. Sowieso zijn de huizen heel mooi hier, ik zou ze allemaal wel willen kopen. 

Dit huis, wat de naam "Mijn Kasteelvilla" heeft gekregen, staat te koop. Ik vind het wel een leuk plekje. Als het niet zo naast de grote weg had gelegen had ik het waarschijnlijk wel gekocht.. 

Oke, mooie huizen, maar het mooiste hier is de natuur. En daar hoef je verder weinig over te zeggen.

Woensdagavond

Vanmiddag op werk moest ik behoorlijk hard nadenken. Het was dat soort nadenken waarvan je zelf schrikt, maar ook wel om kan lachen. Ik was vergeten wat voor dag het was. Het was een goed soort vergeten. Niet dat soort dat je maar door en door gaat en de dagen langzaam verliest en je dan ineens afvraagt waar je was gebleven met je leven. Maar het soort dat je elke dag weer opnieuw opstaat en doet wat je leuk vind en niet (veel) verder denkt dan die dag. Niet dat vaste avondritme van Kring, Ichthus, Dansen/band, Weekend en zo door. Maar thuiskomen zonder plan of planning.

Ik bevind me op een vage grens tussen thuis zijn en verdwalen. Aan de ene kant ontzettend genieten van wat ik doe, maar aan de andere kant me ook wat doelloos kan voelen. Het aan de ene kant heel fijn vinden om lekker alleen te zijn en me of te vermaken of te vervelen of te slapen, maar aan de andere kant beseffen dat ik ook heel erg mensen om me heen nodig heb en een stuk meer het gevoel heb te leven als die mensen er zijn.

En dan is het woensdagavond en zit ik met een kras-kunstwerkje (op aanraden van mijn kamer-ruilster D.) de beste singersongwriter te kijken aan de grote kamer in de living terwijl Moniek niet thuis is. En dan bedenk ik me dat ik wel zou willen omschrijven wat het leven nu werkelijk inhoud, en dat ik het steeds beter ga begrijpen, maar dat dát me nooit gaat lukken. Wat ik het beste kan doen is stil te staan bij elke dag. Zo stil totdat je de wind kan horen door de bladeren, je hart voelt kloppen, je handen warm gloeien van de inspanning en je bedenkt dat je al die tijd al met een grijns hebt rondgelopen in het bos zonder dat iemand je ziet.

Het is nu woensdagavond en zoals deze komt er nooit meer een. Ik weet niet goed wat ik daar moet van denken.

Ik luister dit lied. Misschien begrijp ik het dan beter.

'Ik zal dat seves effe doen hé'

Aan de tafel passen zo'n 10 mensen. 9 Belgen en 1 Nederlander. Al snel gaat het over de taal, want het komt vaak voor dat ik in de lach schiet om iets geks wat er gezegd wordt, of het tegenovergestelde, dat mensen mij vreemd aankijken als ik iets zeg wat zij niet begrijpen. Wat een taal hebben die mensen. De meeste dingen zijn nog wel begrijpen zoals

Hoe je het ook wendt of keert --> Hoe je het ook draait of keert

Daar doen we met z'n allen niet zo moeilijk over.

Toen ik zei
'ahh, lekker bakkie pleur'
keken ze me aan. Wat!? Pleur is daar een niet zo'n plezant woord. Dat ik een goed tasje kaffe 'pleur' noemde ging er niet makkelijk in.

Dat zijn kleine dingen.
Maar er is toch 1 ding wat je mij echt nooit zal horen zeggen. En vandaag kwam daar nog een nieuw woord bij wat het allemaal nog raarder maakten.

'Gaat allemaal op uwen poep zitten, dan kan de les plastische opvoeding beginnen.'

Vieze belgen.

'Nie lopen!'

'Hoe is het in België?'

Het Werrukun
Mijn stageplek is een lekker plekje. Een klein aantal vaste werknemers zie ik elke dag en maak ik even een praatje mee. Elke dag zijn er ook verschillende vrijwilligers, de gidsen. Die verzorgen de rondleidingen en lessen met de verschillende klassen die komen. Ik ken een aantal van hen al, en aan de lange tafel is er altijd wel iemand om mee te lunchen. Ik heb mijn eigen bureau waar vooral wat rotzooi op ligt, wat het al snel mijn eigen plekje maakt. Mijn bergschoenen staan in het opberghokje voor de vaste werknemers. Mijn eiersalade in de koelkast, ik weet de koffie te vinden, wie waar zit, waar de spullen voor de programma's zijn. Ik ken de plek al een beetje, en het voelt goed. Ik durf hier nog wel een tijdje rond te lopen.

Het werk wat ik doe gaat erg goed. Vandaag heb ik 2 soorten lessen voor het eerst gegeven : Kriebelbeestjes (bodemdiertjes zoeken met 10-jarige en die onder de binoculair bekijken en moet zoekkaarten op naam brengen) en Waterproeven (wat is water, proefjes doen zodat de kinderen snappen dat water heel sterk is, cohesie, en over oppervlaktespanning, erg leuk en nat) en Waterdiertjes (hoort bij waterproeven, nadat we het water onderzocht hebben gaan we diertjes in het water vangen, op naam brengen en bepalen hoe 'gezond' ons water is). Het is zo leuk om te doen. Ze laten hier lekker mijn eigen gang gaan, en wat ook heel erg leuk is: ik doe het goed! Sofie vind me een natuurtalent en de kindjes luisteren allemaal erg goed. Ze durven me best alleen voor de klas te zetten. Hoe tof is dat! Ik doe iets wat ik leuk vind, en ik ben er nog goed in ook! Dat geeft natuurlijk wel hoop voor later, als ik doorga voor mijn lerarenbevoegdheid. Nu vast oefenen, over een aantal jaar voor het echt!

Ik doe ook veel stagiaire-achtige dingen. Veel daarvan hoort er wel echt bij, dat doen de vaste werknemers ook. Bijvoorbeeld spullen klaarzetten voor een volgende groep, of alles proper maken (ja, zo zeggen ze dat. Je maakt niet iets schoon, je maakt het proper. Je bent niet aan het schoonmaken, maar aan het kuisen). Daarnaast doe ik ook die rotklusjes zoals knippen, vouwen, sorteren, lamineren en dat soort ongein. Het is niet zo erg, maar als je al 2 programma's gedaan hebt en net aan een kopje koffie begonnen bent en dan 100 briefjes moet vouwen is wel wat minder. Maar zo kan ik mijn vouw-competenties lekker ontwikkelen.

De Vlamingen en de taal
Ik denk dat de mensen hier echt anders zijn dan in Nederland. Natuurlijk is dat niet helemaal eerlijk om te zeggen, want elke werkplek is anders en gaan mensen anders met elkaar om, maar toch. Een heel aantal vooroordelen over Belgen zijn niet waar. Bijvoorbeeld dat ze altijd heel beleefd zijn en U zeggen. Ik had gedacht dat ze niet zo heel duidelijk waren, zoals sommige Nederlanders soms bot kunnen zijn, of heel direct. Maar deze Belgen zijn dat wel. Niet bot hoor, maar wel gewoon duidelijk. Als je duidelijk vraagt naar een mening, kan je die krijgen ook. Ze zijn wel zo vriendelijk als ik altijd geloofd heb. Gelukkig. Ik vind de Belgen wel wat stug. Wat langzaam gaat het leren kennen, ze zijn niet heel nieuwsgierig wie dat Nederlandse meisje is, en zodra ze weten wat ik kom doen is het gesprek een beetje afgelopen. Het duurt waarschijnlijk iets langer.

Waar we wel altijd over kunnen praten is de taal. Ook al is de grens nog zo dichtbij, sommige woorden zijn totaal anders. Ik heb al geregeld grappige foutjes gemaakt, die ik achteraf te horen krijg en waar we met zn allen om kunnen lachen. Zo kwam het voor dat ik zei tegen de kinderen 'Loop allemaal maar even om de vijver' waarnaar de juf direct erachteraan riep 'Nie Lopen!'. Blijkt dat 'lopen' in België 'rennen' betekend. Ik had 'stappen' moeten zeggen, of 'wandel'. Of gewoon 'ga daar heen'. Nu probeer ik het goed te doen.
Nog zoiets, als je wilt dat de kinderen op hun stoel moeten zitten, op hun billen zeg je gewoon 'ga allemaal op uw poep zitten'. Ik krijg daar hele vieze beelden bij en het is ook iets wat ik niet en nooit tegen die kindjes zal zeggen. Ik zeg al wel  'maak alles even proper' 'mannen!'(dat is zoiets als hier 'jongens en meisjes'). Ook de stopwoorden 'aja' (als je iets herkent wat ze zeggen, waar wij, Nederlanders, aha zouden zeggen. Ook te gebruiken  als toestemming, terwijl je knikt ofzo. aja, da is...) amai ( als je heel moe bent, als je pijn hebt, als er iets onverwachts gebeurt, als je verrast bent. Je kan het dus als een shit gebruiken maar ook als een ojee, of een hé, beetje onduidelijk, maar daardoor wel weer makkelijk te gebruiken) en ook allerlei woorden die ik ineens heel anders uitspreek, maar dat kan ik niet zo goed omschrijven, daar moet je maar eens naar luisteren.

Het levun
Ik woon door de weeks dus bij een lieve vrouw, die elke ochtend het ontbijt voor me klaarzet en gezellig is en ook op de vroente vrijwilliger en haar zoon naast haar en haar dochter met kinderen soms in huis heeft wonen. Ik heb een eigen kamer met een 2persoonsbed, wat kastjes en een minitafel. Dit is week 3. Ik dacht eerst dat ik het niet zo nodig vond om het hier als een soort thuis probeer te maken, maar afgelopen weekend (toen ik weer even in Utrecht en Ede was) bedacht ik me dat ik dat wel wil. Het is gek dat ik hier steeds weer weg ga, dat ik elke maandag mijn tas weer uit moet pakken en mn spulletjes neer moet zetten. Boeken uit de kast, gitaar uit de hoes. Ik had gister bijna een kaars gekocht. Ik wil toch proberen het hier mijn thuis je maken. Ik dacht eerst dat het makkelijker werd om in België te zijn als ik steeds weer terug kwam in Ede of Utrecht, maar vooral woensdag, toen ik ook even op Ichthus was, en in mijn oude huisje sliep, merkte ik pas wat ik miste. En het voelde alsof het alleen maar zo blijft. Wennen in België, dan weer even thuis komen en merken hoe ik het gemist heb, afscheid nemen, en weer wennen in België. Een kringloop van emoties. Na verloop van tijd zal ik daar wel aan wennen, maar nu maakt het me nog heel moe. Daarom is het misschien wel goed om hier ook thuis te voelen. Me meer te settelen.

Gister ben ik op internet op zoek gegaan naar dingen om te doen. Leuke creatieve cursussen of groepjes? Bijbelstudiekringen? Open diensten? Alles wat ik vond was een zwembad dat 's avonds open was, en een plek waar ik kan paardrijden. Misschien moet ik meer op zoek, hier wat rondvragen, kijken wat andere jongeren doen, mijn buurjongen is vragen om een spelletje te doen. Gister werd ik er op gewezen dat als ik hier niet creatief bezig kan zijn omdat ik mijn spulletjes hier niet heb, dat het er toch een keer uit moet. Ik ga op zoek naar dingen in de tuin of het schuurtje waar ik mee aan kan prutsen, waar ik wat moois van kan maken. Dat zal ze niet erg vinden, en zo doe ik wat leuks. Volgend weekend neem ik kaarsjes mee, en wat foto's die ik aan de kast kan hangen.

Amai, ik heb echt te veel getypt. Zie het maar als een inhaalwerk van de afgelopen 2 weken. Ik zal snel weer wat foto's uploaden en volgende keer een kleiner verhaaltje vertellen.

Hou je veilig!

'Rij nie verloren'

Amai, er waren toch wel veel kindjes vandaag, lekker begin van de eerste dag. Teza, zo kom ik er wel meteen goed in. Met de auto afgezet, veel te vroeg natuurlijk, maar D. herkende me nog en begon meteen te grollen over assertiviteit en de koning.

De dagen zullen een beetje zijn zoals deze denk ik. een programma met een thema, dan pauze, dan nog een programma, en dan op huis aan. Eerst alles nog even proper maken, en zorgen dat ik nie verloren rij op de fiets die ik van de Vroente gekregen heb om te lenen.

Vandaag waterdiertjes en waterproeven. Waterdiertjes lijkt me duidelijk, in de vijver zoeken naar beestjes.

Van alles gevonden, deze kindjes (7/8 jaar oud, dat heet dan tweede leerjaar) hebben salamanders gevonden, schaatserijders, allerlei soorten larven, bootsmannetjes en veel slakken. Erg leuk, deed me denken aan de keren op de Eemlandhoeve. Kinderen zijn zo snel verwondert over de normaalse dingen, tof om ze dat te leren (tof is hier een heel normaal woord, wat 'volwassen' mensen ook gewoon gebruiken, fijn, lijk ik toch een beetje volwassen. Ahoewel, ze vinden ook wel dat ik erg netjes Nederlands praat. Er is geschaafd Nederlands, waarbij je wel de woorden van het Nederlands praat, maar wel nog je eigen accent. Ik praat beschaafd Nederlands dus, netjes. Ik vrees dat dat snel voorbij is, ik hoor nu al het Vlaams al om de oren suizen, maar dat ter zijde).

Het andere programma hebben we allerlei kleine proeven met water gedaan, om te laten zien dat water heel sterk is, niet makkelijk uit elkaar te halen, en nog meer dingen. Erg lieve kindjes, goed afgericht.

Met een kaartje en al kwam ik via een gekke supermarkt (soort van Amerikaanse Costco, voor de mensen die dat iets zegt. Allemaal hele hoge schappen met goedkope dingen in mega-verpakkingen en een kassa waar mensen de spullen in je tas stoppen, en je een enorme bon krijgt, als een pakbon eigenlijk) thuis aan. M (mijn 'huisbazin') stelde voor dat als ik wat werk voor haar deed ze dat van mijn huur af kon halen. Prima. Het beste is, dat ik in de tuin kon werken. Wat een heerlijkheid! Een grote kas, waarin ik pronkbonen, olijfkomkommer, Afrikaantjes, Zonnebloemen, Lavendel in mooie bakken heb gestoken. Een klein paradijsje is het hier wel te noemen. Zie ook de foto met aan de linkerkant een trampo, zeer tof.

Dus ja, best prima.

Ik lust wel een croque

 Daar zit je dan.
Ik zag dit moment totaal niet in mijn dromen.
Maar daar zit ik dan.
De dag die ik wist dat zou komen is eindelijk hier.
Ben ik er klaar voor?
Kan ik dat ooit echt zijn?

Tot zover nog even in de sfeer van de bijzondere dag gisteren. Hoewel mijn hele kamer leeg was heb ik daar natuurlijk wel van geniet en heb ik zeker de sentimentele waarde ingezien en ben ik blij dat ik dit bewust meemaak en later kan zeggen : 'Toen ik jong was..." en ga zo maar door. Een dag van feesten, en vroeg naar bed.

Op buitenlandstage naar Kalmthout, België. Dat is wel heel letterlijk de grens opzoeken, hoe dichtbij kan je blijven? Ik vind dat ik het goed verzonnen heb. Ik houd me aan alle regels, ben op een plek waar ik zeer graag ben (en dat is geen grap!) en ben ook zo weer thuis. Die gedachte vind ik fijn.

Eerste korte impressie?
Ik weet niet zo goed. Mevrouwtje is een jaar os 65 denk ik, heeft hele verhalen, een deel van haar kinderen en kleinkinderen wonen hier af en toe, ze heeft een rommelig huis, niet echt bed en breakfest achtig, enorme tuin met kippen en moestuin, kamer met een tweepersoonsbed en internet wat ik steel want ze wist niet wat draadloos internet was.. een kast waar ik spullen in kan laten, eerste boodschapjes binnen (allemaal houdbaar spul, ik ga op randsoen denk ik), met als mn spullejtes om me heen voel ik me wel thuis, maar t is niet de hemel.. ik kan niet werken hier, maar 1 week, dus ik ga snel opzoek naar iets nieuws.

Na dit gedacht te hebben gingen we (mijn papa en mama brachten me) nog even de natuur in, bekijken wat mijn werkveld wordt! De Kalmthoutse Heide is prachtig! Groot! Ik hoorde vogeltjes die ik bij naam kon noemen, ging op zoek naar bijzondere planten en zag dat we hier best een adder of wat tegen zouden kunnen komen. We besloten om een groot meer heen te lopen, maar dan niet over de paden, want die liepen niet om het meer heen. Met rede, want het was niet zo makkelijk begaanbaar. Maar je bent een de Leur of je bent het niet, en we zijn er wel uitgekomen. 
Hagedissen tegen gekomen, kikker gevangen, geen adder gezien. 

Het was tijd voor wat foto's. Papa's gedachte bij deze foto: 'We doen alsof we gewoon lopen." Dat lijkt me duidelijk ja. 

Morgen begin ik op de Vroente, een educatief natuurcentrum. Wat ik daar allemaal ga doen vertel ik later, want dat weet ik ook nog niet helemaal. In ieder geval lig ik nu dus op dat tweepersoonsbed en zie links van me een stapeltje boeken en mijn dagboek, mijn sjaal en koptelefoon en de laptop op mijn schoot houdt me warm. Ik denk dat als ik die dingen heb, dat ik me dan wel vrij snel ergens thuis kan voelen. Voor nu in ieder geval wel.

Saluutjes! 

Weer leven.

"Ga je weer een blog bijhouden, Lyd?"
"Ja"
"O, leuk, lekker SOG materiaal".

En zo hoop ik menig student van een aantal SOG momenten per week te voorzien, omdat ik mijn avonturen ergens kwijt wil en ik nogal wat tijd 'alleen' zal doorbrengen.

Lydia en het leven is weer levend, maar dan in België. Vanaf Woensdag.
Tot dan!