dinsdag 14 mei 2013

'Nie lopen!'

'Hoe is het in België?'

Het Werrukun
Mijn stageplek is een lekker plekje. Een klein aantal vaste werknemers zie ik elke dag en maak ik even een praatje mee. Elke dag zijn er ook verschillende vrijwilligers, de gidsen. Die verzorgen de rondleidingen en lessen met de verschillende klassen die komen. Ik ken een aantal van hen al, en aan de lange tafel is er altijd wel iemand om mee te lunchen. Ik heb mijn eigen bureau waar vooral wat rotzooi op ligt, wat het al snel mijn eigen plekje maakt. Mijn bergschoenen staan in het opberghokje voor de vaste werknemers. Mijn eiersalade in de koelkast, ik weet de koffie te vinden, wie waar zit, waar de spullen voor de programma's zijn. Ik ken de plek al een beetje, en het voelt goed. Ik durf hier nog wel een tijdje rond te lopen.

Het werk wat ik doe gaat erg goed. Vandaag heb ik 2 soorten lessen voor het eerst gegeven : Kriebelbeestjes (bodemdiertjes zoeken met 10-jarige en die onder de binoculair bekijken en moet zoekkaarten op naam brengen) en Waterproeven (wat is water, proefjes doen zodat de kinderen snappen dat water heel sterk is, cohesie, en over oppervlaktespanning, erg leuk en nat) en Waterdiertjes (hoort bij waterproeven, nadat we het water onderzocht hebben gaan we diertjes in het water vangen, op naam brengen en bepalen hoe 'gezond' ons water is). Het is zo leuk om te doen. Ze laten hier lekker mijn eigen gang gaan, en wat ook heel erg leuk is: ik doe het goed! Sofie vind me een natuurtalent en de kindjes luisteren allemaal erg goed. Ze durven me best alleen voor de klas te zetten. Hoe tof is dat! Ik doe iets wat ik leuk vind, en ik ben er nog goed in ook! Dat geeft natuurlijk wel hoop voor later, als ik doorga voor mijn lerarenbevoegdheid. Nu vast oefenen, over een aantal jaar voor het echt!

Ik doe ook veel stagiaire-achtige dingen. Veel daarvan hoort er wel echt bij, dat doen de vaste werknemers ook. Bijvoorbeeld spullen klaarzetten voor een volgende groep, of alles proper maken (ja, zo zeggen ze dat. Je maakt niet iets schoon, je maakt het proper. Je bent niet aan het schoonmaken, maar aan het kuisen). Daarnaast doe ik ook die rotklusjes zoals knippen, vouwen, sorteren, lamineren en dat soort ongein. Het is niet zo erg, maar als je al 2 programma's gedaan hebt en net aan een kopje koffie begonnen bent en dan 100 briefjes moet vouwen is wel wat minder. Maar zo kan ik mijn vouw-competenties lekker ontwikkelen.

De Vlamingen en de taal
Ik denk dat de mensen hier echt anders zijn dan in Nederland. Natuurlijk is dat niet helemaal eerlijk om te zeggen, want elke werkplek is anders en gaan mensen anders met elkaar om, maar toch. Een heel aantal vooroordelen over Belgen zijn niet waar. Bijvoorbeeld dat ze altijd heel beleefd zijn en U zeggen. Ik had gedacht dat ze niet zo heel duidelijk waren, zoals sommige Nederlanders soms bot kunnen zijn, of heel direct. Maar deze Belgen zijn dat wel. Niet bot hoor, maar wel gewoon duidelijk. Als je duidelijk vraagt naar een mening, kan je die krijgen ook. Ze zijn wel zo vriendelijk als ik altijd geloofd heb. Gelukkig. Ik vind de Belgen wel wat stug. Wat langzaam gaat het leren kennen, ze zijn niet heel nieuwsgierig wie dat Nederlandse meisje is, en zodra ze weten wat ik kom doen is het gesprek een beetje afgelopen. Het duurt waarschijnlijk iets langer.

Waar we wel altijd over kunnen praten is de taal. Ook al is de grens nog zo dichtbij, sommige woorden zijn totaal anders. Ik heb al geregeld grappige foutjes gemaakt, die ik achteraf te horen krijg en waar we met zn allen om kunnen lachen. Zo kwam het voor dat ik zei tegen de kinderen 'Loop allemaal maar even om de vijver' waarnaar de juf direct erachteraan riep 'Nie Lopen!'. Blijkt dat 'lopen' in België 'rennen' betekend. Ik had 'stappen' moeten zeggen, of 'wandel'. Of gewoon 'ga daar heen'. Nu probeer ik het goed te doen.
Nog zoiets, als je wilt dat de kinderen op hun stoel moeten zitten, op hun billen zeg je gewoon 'ga allemaal op uw poep zitten'. Ik krijg daar hele vieze beelden bij en het is ook iets wat ik niet en nooit tegen die kindjes zal zeggen. Ik zeg al wel  'maak alles even proper' 'mannen!'(dat is zoiets als hier 'jongens en meisjes'). Ook de stopwoorden 'aja' (als je iets herkent wat ze zeggen, waar wij, Nederlanders, aha zouden zeggen. Ook te gebruiken  als toestemming, terwijl je knikt ofzo. aja, da is...) amai ( als je heel moe bent, als je pijn hebt, als er iets onverwachts gebeurt, als je verrast bent. Je kan het dus als een shit gebruiken maar ook als een ojee, of een hé, beetje onduidelijk, maar daardoor wel weer makkelijk te gebruiken) en ook allerlei woorden die ik ineens heel anders uitspreek, maar dat kan ik niet zo goed omschrijven, daar moet je maar eens naar luisteren.

Het levun
Ik woon door de weeks dus bij een lieve vrouw, die elke ochtend het ontbijt voor me klaarzet en gezellig is en ook op de vroente vrijwilliger en haar zoon naast haar en haar dochter met kinderen soms in huis heeft wonen. Ik heb een eigen kamer met een 2persoonsbed, wat kastjes en een minitafel. Dit is week 3. Ik dacht eerst dat ik het niet zo nodig vond om het hier als een soort thuis probeer te maken, maar afgelopen weekend (toen ik weer even in Utrecht en Ede was) bedacht ik me dat ik dat wel wil. Het is gek dat ik hier steeds weer weg ga, dat ik elke maandag mijn tas weer uit moet pakken en mn spulletjes neer moet zetten. Boeken uit de kast, gitaar uit de hoes. Ik had gister bijna een kaars gekocht. Ik wil toch proberen het hier mijn thuis je maken. Ik dacht eerst dat het makkelijker werd om in België te zijn als ik steeds weer terug kwam in Ede of Utrecht, maar vooral woensdag, toen ik ook even op Ichthus was, en in mijn oude huisje sliep, merkte ik pas wat ik miste. En het voelde alsof het alleen maar zo blijft. Wennen in België, dan weer even thuis komen en merken hoe ik het gemist heb, afscheid nemen, en weer wennen in België. Een kringloop van emoties. Na verloop van tijd zal ik daar wel aan wennen, maar nu maakt het me nog heel moe. Daarom is het misschien wel goed om hier ook thuis te voelen. Me meer te settelen.

Gister ben ik op internet op zoek gegaan naar dingen om te doen. Leuke creatieve cursussen of groepjes? Bijbelstudiekringen? Open diensten? Alles wat ik vond was een zwembad dat 's avonds open was, en een plek waar ik kan paardrijden. Misschien moet ik meer op zoek, hier wat rondvragen, kijken wat andere jongeren doen, mijn buurjongen is vragen om een spelletje te doen. Gister werd ik er op gewezen dat als ik hier niet creatief bezig kan zijn omdat ik mijn spulletjes hier niet heb, dat het er toch een keer uit moet. Ik ga op zoek naar dingen in de tuin of het schuurtje waar ik mee aan kan prutsen, waar ik wat moois van kan maken. Dat zal ze niet erg vinden, en zo doe ik wat leuks. Volgend weekend neem ik kaarsjes mee, en wat foto's die ik aan de kast kan hangen.

Amai, ik heb echt te veel getypt. Zie het maar als een inhaalwerk van de afgelopen 2 weken. Ik zal snel weer wat foto's uploaden en volgende keer een kleiner verhaaltje vertellen.

Hou je veilig!

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Lieve Lyd,
Juist leuk om een heel stuk te lezen!
Echt tof dat je het bloggen weer opgepakt hebt en dat we je belevenissen in het Belse zo een beetje kunnen volgen! :)
Wat goed dat ze je alleen voor een klas durven zetten en dat het je zo goed afgaat!
Juf Lydia klinkt errug leuk. :)
Hoop dat het snel een beetje als je thuis gaat voelen!
Knuffel, Ellen

Anoniem zei

Leuk Lied, je verhaal doet me ook een beetje denken aan onze begintijd in Amerika. Wel leuk allemaal, maar toch ook een beetje pijn van het missen van alles wat nu (even) niet is...Ik ben benieuwd wat je allemaal nog meer gaat beleven en hoe je gaat creatieven... Ik holle van oe. mama

Joshua zei

Hee Lydia :D
Dankjewel voor je uitgebreide verhaalupdate, en wat tof om te horen dat je zo goed in je rol als docent past! :) Goed bezig - en dat thuisvoelen snap ik wel, maar wat je zegt: dat komt ook goed 8)
Groetjes!
Joshua