"Suskewiet"

"Hoe gaat het met je scriptie?" Ja, dat zou ik ook even moeten navragen. Ik heb het namelijk even op een laag pitje gezet. Er zijn andere pitten die zo hard gaan, dat het wel even nodig was. Ik heb deze week afronding van wat vakken, loop weer wat dagen stage én heb een groot, creatief kunstproject van mijn studentenvereniging waar ik soort van eindverantwoordelijke voor ben. Dat zijn veel pitten die binnenkort uit gaan, maar die ik niet zachter kon zetten.

Weet je wat ik ook niet zachter kan zetten? Al die vogels die om half 7 mij vergezellen als ik op sta. Ik kan er niet alleen maar blij mee zijn, want ook als ik een uurtje (of 2) langer mag slapen laten zij zich keihard om half 7 horen. En dan komt het wel eens voor dat ik mijn raam dicht moet doen en dan pas verder kan slapen.

Deze ochtend mocht ik er even vroeg uit als de vogels mij wakker floten, en daarom kon ik nog 2 minuutjes even luisteren, want er was een nieuwe tune bijgekomen: de Vink. Ik dacht er die dag daarvoor nog aan. De vink prikkelt mijn herinnering aan mijn stagetijd in België, want daar hoorde ik ze elke dag, en lang ook. Die vinken daar staat bekend om hun echte 'suskewiet' wat ze uitroepen. En nu zijn ze mooi op tijd in Utrecht terecht gekomen, want in April begint hun broedtijd.

En nu was dit mooie beestje mij aan het vergezellen tussen de koolmezen, merels, roodborsten en winterkoninkjes door. Het is echt een kabaal, en het scheelt dat ik zo van vogels hou dat ik niet knettergek zou worden. Oh, ze zijn het teken van vrijheid, van natuur. Ze zorgen ervoor dat ik net zoals hen alles uit mijn dag wil halen. En dat in de afhankelijkheid van de Maker.

Wat doet het zingen van de vogels met jou?

"I'm gonna do this shit"

Ik weet gewoon dat ik hier moet schrijven, over dit specifieke onderwerp. Ik weet het, omdat ik anders later terug kijk en denk: Hoe is dit ooit gebeurd. Ik weet dat ik later zou willen dat ik meer had geschreven over het proces wat ik nu doormaak. En om mezelf een lol te doen voor later, doe ik braaf wat ik voel.

Misschien is het ook wel een ultieme poging om dit stuk internet wederom nieuw leven in te blazen. En ook een deel van mij zegt dat ik dit wil doen, omdat andere mensen er vast ook wat aan hebben en ik zo toch nog de wereld helpt met iets zo individualistisch als wat ik moet doen.

Ik ga een scriptie schrijven. Bij mij op school noemen ze dat een afstudeerwerkstuk. Ik heb er het label "dat onmogelijke wat je wist dat zou komen" aangeplakt. Ook de labels "It's the final countdown", "pompen of verzuipen", "Als je dit hebt gedaan ben je vrij" en "Ik kan dit heus wel, want iedereen kan het" heb ik er op geplakt. Dan heeft school daar aan toe gevoegd: "Nu laat je pas écht zien wat je kan", "De laatste loodjes zijn altijd het zwaarst, dat weet je nu wel" en "Je kan het wel". Het is een groot, dat moet ook wel, anders zouden al deze leuzen er niet op kunnen staan. Maar wat is nu de meest overheersende? Wat is dé slagzin van dit scriptie-ding?

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar toen ik 4 jaar geleden begon met studeren dacht ik hier nooit aan. Pas toen ik in het derde jaar kwam begon het. Dé scriptie. Ik zag er met eerbied en ontzag tegen op, maar ook als een trofee die men kon behalen. Pas toen ik ongeveer 3 dagen geleden zei: "Ja, en nu mag ik aan mijn scriptie beginnen.", kwam de gedachte in me naar boven: Ik ga een scriptie schrijven en het moet goed zijn. Wat eng. Op de een of andere manier ben ik in staat geweest alle andere opdrachten voor school te maken met een fierefluiterige- houding. En dat is ook altijd goed gegaan. Maar nu heeft dat me in de steek gelaten. En ik mis het meteen, want nu voelt die hele scriptie zo zwaar, zo heftig en zo onmogelijk. 

Over een week lees ik dit terug. En dan hoop ik een onderwerp te hebben (zit nu te denken in de richting van vleeskwaliteit, dierenwelzijn en slachthuizen) en een hoop meer zelfvertrouwen en richting.  Voor deze week krijgt mijn scriptie het label "I'm gonna do this shit."