Woensdagavond

Vanmiddag op werk moest ik behoorlijk hard nadenken. Het was dat soort nadenken waarvan je zelf schrikt, maar ook wel om kan lachen. Ik was vergeten wat voor dag het was. Het was een goed soort vergeten. Niet dat soort dat je maar door en door gaat en de dagen langzaam verliest en je dan ineens afvraagt waar je was gebleven met je leven. Maar het soort dat je elke dag weer opnieuw opstaat en doet wat je leuk vind en niet (veel) verder denkt dan die dag. Niet dat vaste avondritme van Kring, Ichthus, Dansen/band, Weekend en zo door. Maar thuiskomen zonder plan of planning.

Ik bevind me op een vage grens tussen thuis zijn en verdwalen. Aan de ene kant ontzettend genieten van wat ik doe, maar aan de andere kant me ook wat doelloos kan voelen. Het aan de ene kant heel fijn vinden om lekker alleen te zijn en me of te vermaken of te vervelen of te slapen, maar aan de andere kant beseffen dat ik ook heel erg mensen om me heen nodig heb en een stuk meer het gevoel heb te leven als die mensen er zijn.

En dan is het woensdagavond en zit ik met een kras-kunstwerkje (op aanraden van mijn kamer-ruilster D.) de beste singersongwriter te kijken aan de grote kamer in de living terwijl Moniek niet thuis is. En dan bedenk ik me dat ik wel zou willen omschrijven wat het leven nu werkelijk inhoud, en dat ik het steeds beter ga begrijpen, maar dat dát me nooit gaat lukken. Wat ik het beste kan doen is stil te staan bij elke dag. Zo stil totdat je de wind kan horen door de bladeren, je hart voelt kloppen, je handen warm gloeien van de inspanning en je bedenkt dat je al die tijd al met een grijns hebt rondgelopen in het bos zonder dat iemand je ziet.

Het is nu woensdagavond en zoals deze komt er nooit meer een. Ik weet niet goed wat ik daar moet van denken.

Ik luister dit lied. Misschien begrijp ik het dan beter.