#, * en ik

IN mijn eentje loop ik over het strand. Ik geniet van het geluid van de golven. Een eindje verderop, tegen de duin aan, staan twee mensen. Een jongen en een meisje, hoe verassend. Altijd geïntresseerd in andere mensen kruip ik achter de duin om te luisteren waar de twee het over hebben;
* = meisje
# = jongen

Het * staat te bibberen en wrijft over haar armen * brr, ik heb het koud..
# ow ( zegt hij onverschillig) ik niet.
Verbaast kijkt het meisje om zich heen.. * wat naar dat ik geen trui bij me heb. ( probeert ze)
# ja, heel vervelend. Ik heb wel een extra trui mee, maar die heb ik dus niet nodig.
Het meisje snapt er niets van.
snel pakt ze zijn hand. * ow, jij hebt het wel warm ( zegt ze verrast)
de jongen haalt zijn schouders op en stopt zijn hand weer terug in zijn zak. # ja, en het is maar goed ook, t is niets om koud over het strand te lopen, alleen bij de gedachte al..
Het is een tijd lang stil, het meisje bibbert nog steeds.
# he, waarom bibber je zo?
* ( bijna boos) ik heb het koud..
# he, wat vervelend.

Ik houdt het bijna niet meer uit.. hoe on romantisch kan je zijn op hetstrand! Dit meisje moest ik redden.
Ik kom achter de duin gesprongen
Zeg, heb je een knuffel nodig, je hebt het koud zie ik. zeg ik en geen de jongen een por. Met een waarschuwende blik kijkt het meisje naar de jongen en valt daarna in mijn armen. Ik wrijf flink over haar heen.
Na een stevige knuffel zeg ik: nou, ik ga maar weer eens, fijne avond nog!
Maar verder lopen deed ik natuurlijk niet, hup, snel achter de duin. Ben benieuwd wat er nu gebeurt.
De jongen zucht # had gewoon gezegd dat je een knuffel wilde!

Lachend loop ik verder. Hoe lomp kunnen jongens zijn.

** Ontstaan in de pauze, uitgegroeid tot een heus verhaal. Met dank aan Lianne, Marjolein, Sifra, Esther en Doraleine.