vrijdag 25 mei 2012

Die droeftoeters met de meerval

Als ik in mijn eentje was wezen zwemmen, en Mir had het niet gezegd, dan was ik net zo lang in het water blijven liggen totdat die jongens vanzelf wel weg gingen. Ik had nog rustig kunnen blijven ronddobberen.
Al naar het water lopen hadden ze wat geroepen en er zelf zo hard om gelachen dat ik het niet eens kon verstaan. Ze noemde ons Mevrouw. Ik negeerde, Mirjam keek om, maar we liepen gewoon verder het water in, toch wel geschokt door de temperatuur ervan. Toen we eenmaal langs de lijn met gele ballen zwommen, konden we verstaan wat ze roepten : "Kijk uit hoor! Er zwemt hier een Meerval." Ik als bioloog weet natuurlijk dat er niet zomaar in een gemaakte, kleine plas midden in een industrieterrein meervallen voorkomen. Bovendien, die jongens probeerde ons alleen maar bang te maken. Ze blijven schreeuwen "pas nou op!" De meerval is een enorm beest, dat echt grote vissen, en soms zelfs meerkoeten eet, dus ergens ga je wel twijfelen. Opeens verdwijnt mijn hoofd onder water en schreeuw ik het uit. Ik trappel en sla wild met mijn armen op het water, happend naar lucht. Ik zie Mirjam verschrikt kijken en hoor door mijn ondergaan en boven komen ook de jongens niet meer schreeuwen. Ik lach. Hoezo Meerval? dat zal ze leren, en na een goede lachbui zwemmen we verder. Er is nog een jongen die ineens het water in komt rennen en ook ineens doet alsof hij verdrinkt ( half niet zo goed als mijn immitatie moet ik toegeven), maar we snappen het niet. Al zwemmend praten we door.
Het is eigenlijk best triest dat je als 10 jongens echt niets beters te doen hebt om elkaar te vermaken dan 2 meiden een beetje te lopen irriteren en de typische machoman uit te hangen. Wat voor vrienden ben je dan, vraag ik me af. Toch vind ik het niet alleen maar irritant, ik vind het ook vervelend en wil liever niet nog eens de confrontatie aan gaan om uit het water te lopen en te voelen hoe de ogen van de jongens ons navolgen totdat we weer zitten. Mirjam is de stoere. "Kom op Lyd, wat kan het jou nou schelen?"  Met tegenzin zie ik de waterkant steeds dichter bij komen, en moet ik mezelf echt zeggen gewoon maar door te kletsen over niets en rechtstreeks naar de handdoek te lopen.  Stomme jongens. Eerst maken ze het ongezellig, vervolgens ook nog eens ongemakkelijk. En dat allemaal omdat zij zich niet kunnen vermaken.

Na nog even te kletsen, onze wijn op te drinken en wat droog te worden, pakken we onze fietsen om weg te gaan. Er komt een meisje naar ons toe. "Willen jullie nog heel even blijven?" Haar vriendinnen waren even ergens plassen en ze had jongens ( andere dan onze droeftoeters met de meerval) horen zeggen "Nog even wachten tot die twee weg zijn". Ze had toch het gevoel dat die jongens zomaar naar haar toe zouden lopen en weet ik veel wat voor gesprek begonnen. We begrepen de situatie en gingen bij haar zitten. De andere vriendinnen kwamen er bij, en na wat geklets hielden we het voor gezien.

"Toch wel leuk ergens, dat je op zo'n manier als vrouwen elkaar begrijpt en er voor elkaar kan zijn." Zegt Mir als we over de grote brug fietsen terwijl de zon al lang is ondergegaan en de wind onze haren droogt. Ik knik en glimlach. Spontaan zingen we : "Who Run the World? GIRLS" en al snel voelen we ons weer even onoverwinnelijk als voor we het water ingingen.

Geen opmerkingen: