Vanuit de Trein. Je hoeft het niet te lezen

Wie ben je?

Dat zijn drie woorden die zoveel meer zeggen dan andere zinnen van drie woorden, zoals Wil je eten? Of, Ben je moe? Of, ga je mee? Die vragen kan je beantwoorden met 1/3 van de zin zelf, met ja of met nee of met misschien. Maar wie ben je? Daar kan je niets mee, daar heb je veel meer woorden voor nodig. Je kan zeggen : ik ben mezelf, maar dat is niet echt een antwoord op de vraag ,want ik ben mezelf, dat weet toch iedereen? Hoe kan je nou iemand anders zijn dan jezelf? Je kan je voordoen als iemand volstrekt anders, maar dan ben je diegene nog niet. Wie ben je? Dat is niet dezelfde vraag als: wie doe je. Of, wat doe je, of wat probeer je te zijn, of wie ben je niet? Wie ben je? Kan je die vraag überhaupt over jezelf beantwoorden? Volgens mij vertellen andere mensen het meest over jezelf. Volgens mij kan je jezelf als totaal anders iemand zien dan dat anderen jou zien.

Wie ben ik?

Kijk, hier hebben we veel meer aan. Als ik aan een willekeurig persoon vraag : wie ben ik? Zullen ze over het algemeen veel raarder opkijken dan als je ze vraagt : wie ben jij? Maar is het niet belangrijker te weten wat het antwoord is op de vraag wie ben ik dan op de vraag wie ben jij? Of vind je dat een egoïstische gedachtegang? Je moet vooral weten wie iemand anders is. Je moet eerst weten wie je zelf bent. Maar waarom? Als je niet weet wie je zelf bent, wat heeft het dan voor zin te weten wie iemand anders is? Wat heb je daar dan aan? Ik wil je best vertellen wie ik ben, maar dan moet jij ook weten wie jij bent. Of, in ieder geval moet je een idee hebben wat van jou jezelf is en wat van jou wel van jou is maar niet bij je hoort.

Waar hoor je bij?

Ik ben een meeloper. Iedereen is een meeloper. Ik doe er niet moeilijk over. Ik probeer niet zo hard mogelijk te bewijzen dat ik geen meeloper wil zijn.

Ik voel me aangevallen. Ik heb zo’n hekel aan mensen. Mensen in het algemeen. Er zijn uitzonderingen, maar die moet je wel vinden. Mensen in de trein, die doen het meest pijn. Ze praten met elkaar en hebben de grootste lol maar begrijpen niet dat iedereen mee luistert en dat zij die vragen wie ben jij , wie ben ik, waar hoor je bij heel anders intrepeteren. Het doet pijn, ik weet dat het niet persoonlijk is, maar het doet wel pijn. Voor die oudere mensen die meeluisteren en zich afvragen wat er met de jeugd is gebeurd. Ik schaam me. Voor dat meisje. Zo moeten meisjes niet zijn. Niet zo luid. Niet zo grof. Niet zo, alsof ze zich wilt bewijzen.
sorry wereld. Sorry.