Lief Tijdschema,

Het spijt me heel erg dat ik je zo in de war heb gebracht vandaag en dat ik de macht niet had om dicht bij je te blijven. Ik kan alles uitleggen, maar dat neemt niet weg hoe jij je wel niet zult voelen en ik zal het ook zeker niet proberen goed te praten, dat je het weet.

Het begon vanochtend al, toen ik om 6.49 wakker werd gebeld door klasgenoot E. die mij vertelde dat er wat problemen waren met treinen. Iets met wissel-storing of iets - ik werd wakker gebeld, dan ben ik nog niet in zo'n staat dat ik ook kan onthouden wat er tegen me gezegd word- tussen Driebergen-Zeist en Utrecht. Toen ik schor terug praatte realiseerde hij zich waarschijnlijk dat ik niet het eerste uur op school hoefde te zijn. Ik weet niet meer wat ik zei en wat hij zei, maar het kwam er op neer dat ik toch enigszins bezorgd weer terugviel in een lichte slaap. Ik werd voor mijn wekker wakker en lief tijdschema, jij weet dan heel goed dat dat niet veel goeds voorspelt.

Het spijt me dat ik die douche nam die ik eigenlijk niet ingecalculeerd had in het schema, maar ik voelde dat het een zware dag zou worden en dat ik beter zou functioneren als ik wel een douche zou nemen. Ik deed het heel snel, en naar mijn weten heeft dat niet verder het schema beïnvloedt.

Op het station aangekomen schrok ik hevig van alle mensen die er ineens waren en ik wist toen ook meteen al dat ik je zou moeten teleurstellen met het houden van het tijdschema. om 8.27 kwam er geen trein. om 8.45 kwam er geen trein. om 8.53 kwam er een trein, maar die zat ZO vol dat de helft van de mensen op het perron er maar in konden ( het waren zeker wel honderden mensen). Vriendin E. kon er wel in komen, ik bleef steken op het trapje en moest verbouwereerd achterblijven.

Lief Tijdschema, tegen die tijd wisten wij allebei dat er niets meer van ons schema over zou blijven, dat de NS het helemaal kapot gemaakt heeft en dat er niemand zou opstaan waar ik tegen aan zou mogen trappen. OP dat moment wisten we allebei dat die inspanning van het optijd komen voor niets was geweest en dat die toets die in het schema stond waarschijnlijk op een ander moment zou plaatsnemen. We baalden allebei. En toen - en daar kan je van alles over zeggen, maar ik vind dat het de goede beslissing is geweest - heb ik het er maar bij neergegooid. Ik weet het, ik heb je niet letterlijk op de grond gegooid en dat zou ik ook nooit doen, maar ik kan het wel begrijpen dat je je enigszins beledigd voelt voor het gebaar wat ik maakte. Maar weet je, als ik me had vastgeklampt aan jou was het niet goed gekomen. Dan was ik vriendin M. niet tegen gekomen en dan had ik ook niet de vrijheid genomen om met haar lekker in de eerste-klas-stoelen te gaan zitten 'omdat de trein vol is en conducteurs nu toch nooit komen controleren' en dan had ik ook niet zo luchtig en melig gereageerd op die man die boos werd op ons omdat we ons niet realiseerde dat we in een stilte- coupé terecht gekomen waren en dan had ik ook niet zo kunnen genieten van het leuke mannetje wat tegenover ons zat en mee aan het lachen was elke keer wanneer wij dat deden. Als ik op dat moment had vastgehouden aan de ergernis dat de NS stom is en jouw helemaal door de war schopt, dan had ik ook niet hardop ( jaaa, hardop in de stilte-coupé) gelachen toen de omroeper zei : "Dames en heren, we moeten nog even wachten; Utrecht is vol."

Nu heb je mijn kant van het verhaal gehoord. Ik ben blij dat ik je los heb kunnen laten voor dit moment. Het is niet altijd goed om dat te doen, en ik maak mezelf schuldig aan het feit dat ik soms iets té losjes met je omga ( zoals nu bijvoorbeeld. Ik zei tegen mezelf : "je kamer is een hok met een enorme biodiversiteit aan kleren, rommel,boeken en nog te determineren dingen. Doe er iets aan. Maar in plaats daarvan schrijf ik je nu een brief), maar ik weet dat het op een dag zal zijn dat ik niet meer anders kan dan je OF helemaal loslaten OF helemaal vastbinden. Het is de kunst van het loslaten dat me doet lachen en de ernst van het vastbinden dat mijn wenkbrauwen doet fronsen.

Ik weet dat ik heel eerlijk ben en dat kan soms hard aankomen.

Toch vraag ik je, blijf dicht bij me, zorg voor me. Dan zal ik beloven vaker aan je te denken. Als de treinen tenminste morgen wel optijd rijden.

Van je Liefhebbende Lydia