Later...

Lief dagboek,

Ik plof eerst maar lekker neer voordat ik begin met vertellen. Ik voel over de leuning, hij is nog steeds het zelfde. Ik heb mijn tas gepakt en zette het fotolijstje op de tafel. Warme gedachtes kwamen naar boven. Ik schopte mijn schoenen uit en slofte door de kamer naar de keuken en opende de koelkast. Leeg, zoals altijd. Gelukkig deed de kraan het wel. Tevreden leunde ik met mijn kont tegen het aanrechtblad. Wat is mijn huisje toch perfect. De grote, lage houten tagel met overal bladen, glazen, kleren en apparatuur er op in het midden van de kamer. Daar omheen een klein, vies bankje, wat ook mijn bed is. Het heeft een deuk in de linkerleuning. Te hard gesprongen. De deken ligt slordig, maar dat maakt het wel gezellig. Aan de muren hangt een spiegel, wat schilderijen en ontzettend veel foto's van mezelf, vakantie en vrienden. Ik ben er blij mee! De tv ziet er ook goed uit, met de radio er boven op.
Rechts naast de deur staat Mikey. Er zit stof op, maar alsnog straalt ie. De eerste bas die ik in mijn kamer heb, waar ik alles op geleerd heb. Toch maar goed dat ik hem gekocht heb.
Hoe goed is het om thuis te komen, en weer lekker alleen te zijn. Met uitzicht op een groot park met een vijver, en fijne buren.

Ik pakte mijn portommenee uit mijn kontzak. Gelukkig, er zit nog wat in. Misschien is het beter om boodschappen te gaan doen hoor ik in mijn hoofd. Om half acht is hij er al. Ja, wat is het heerlijk om thuis te zijn.
Natuurlijk, het was leuk om in Nederland te zijn. Ik heb daar nog steeds vrienden. Net te geloven eigenlijk. Ik ben nu al 4 jaar uit Nederland en no heb ik vrienden daar. En natuurlijk familie, hordes familie. Ik zie pap en mam wel vaker, net zoals Josse en Simon. Het was eigenlijk een heel goed idee van mijn lieve ventje om even een week naar Nederland te gaan. Maar wat heb ik hem gemist! Het lijkt wel alsof de wereld gewoon niet mooi is zonder hem. Logisch eigenlijk.
Ik zou nog dagen kunnen schrijven, maar nu moet ik echt eten gaan kopen!
Liefs!