School

Vandaag wil ik iets schrijven.
Gewoon omdat ik me zo voel.
Maar wat ik schreef heb ik al weer weg gehaald.
Het was zo'n rotdag vandaag op school!
Zo'n dag heb ik nog zelden meegemaakt.
Ik voel me de hele dag zo stom, en . ik weet niet eens hoe ik me voel, hoe stom is dat?
Ik wil dingen doen maar kan de inspiratie niet vinden.
Ik heb morgen 3 toetsen.
Hoe ga ik dat doen?
Daar helpt dit berichtje niet echt mee.
Zoals ik nu aan school denk, doet me herinneren aan vroeger school. Dat was precies hetzelfde. Daar ging ik ook alleen maar naar school voor de leuke dingen. De stomme dingen waar ik elke dag mee te maken kreeg negeerde ik, want de leuke dingen waren daar te belangrijk voor. Maar soms kon ik niet ontkomen aan de stomme dingen. Aan dat nare woord, of die boze blikken. Die negerende mensen. Nare mensen waren het, bijna allemaal. Ze moesten mij hebben. Waarom? Omdat ik anders was. Omdat ik geen vrienden had, wat me niets uitmaakte. Omdat ze mij niet klein konden krijgen met hun felle woorden of harde vuisten. Omdat ik gewoon andere mensen vond om mee op te trekken. Omdat ik niet huilde. .1 keer wel. Waarom weet ik niet meer. Misschien omdat ik het gewoon zat was. Ik was het zat om het pispaaltje te zijn van een stelletje jongens. Ik ging op Judo, om zo meer zelfvertrouwen te krijgen, en om me te kunnen verdedigen. Het hielp. Ik voelde me sterker, en beter. Ik heb Mark zelfs een keer geschopt, met mijn skates aan. De meester vond het goed, hij verdiende het wel. De meester was ook stom. Hij deed niets. Hij sprak de jongens aan, maar iedere pauze was het hetzelfde. Lydia mocht niet mee doen. Maakte niet uit wat ze deden, Tafeltennis, doen durven of de waarheid, jongens meisjespakkertje.. Lydia deed niet mee. Eerst vond ik dat stom. Dan ging ik naar de meester om hat te zeggen. Maar Lydia mocht nog steeds niet mee doen. De meester zei dat ik het dan maar de volgende keer moest vragen, nu waren ze tenslotte al bezig en het was ook niet leuk ze te storen. Ik vroeg he tvaak, maar deed nooit mee. Ik verzon iets anders. Ik deed mee met de jongens van groep 8. Zij basketbalde altijd, en toen ik een keer vroeg of ik mee wilde doen, mocht het. Ik was speciaal. Ik mocht met de bal lopen, en ik mocht de jongens opzij duwen. En zo ging het elke pauze. Dat waren de beste pauzes ooit. Aan de kinderen aan de klas had ik lak, wat zij deden maakte me helemaal niets uit. Ik had mijn eigen spel. En ik wist gewoon dat ze mij stom vonden. Vooral omdat ik me niets van het aantrok. Behalve 1 keer. Toen wist ik dat Suzanne verliefd op Erik was.. Ik was boos op Suzanne ( waarom weet ik niet). Ik schreef een briefje naar erik: Ik ( suzanne) ben heel erg verliefd op je. Kusjes, Suzanne. Dat schreef ik op. Maar meteen toen ik het over las, wist ik dat het niet goed was, dat het gemeen was. Dus ik stopte het weg. Maar niet goed, want het viel op de grond. Maar dat zag ik niet. In de pauze kwamen Mark, Bruce, Erwin en Jordy op me af. Suzanne had het briefje gevonden en nu moest ik boeten. Ze sloegen me. Ik weet nog precies waar. Dat was echt naar. Waarom moesten zij mij pijn doen. Waarom kon Suzanne het niet zelf doen? Toen zag meester Christiaan het. Vanaf die dag was er verandering. Als de jongens mij nog 1 keer iets deden kregen ze heel veel straf. Echt straf. Het werkt wel. Ze schopte niet meer, maar ze deden me nog wel pijn.
Scholen zijn stom. Omdat er stomme mensen op zitten.

Lydia