Nick

Lief Dagboek, 20-09-07

Vandaag was Nick er niet, net nu ik hem nodig had. Ik heb hem nog gezocht. Gister deedie al zo raar. We keken een documantaire over nine eleven en vlucht 93 en Nick zal bij me op schoot. Hij zat te zeuren dat hij het niet leuk vond. Ik wilde het wel zien, dus heb hem gewoon genegeerd.
Ik mis hem. Vannochtend was ie er ook al neit om mijn wekker uit te zetten en de douche alvast voor me aan te zetten. En tijdens het ontbijt was het ook al zo stil. Ik fluisterde zachtjes zijn naar, meestal komt ie dan wel! Maar vannochtend niet..
In het stiltelokaal zaten superveel mensen. Ik keek om me heen om te kijken of nick er ook was. Eentje leek wel op hem, maar hij was er niet. Wanhopig fluisterde ik zij nanaam. "nick, waar ben je nu?" Had ik iets verkeerds gedaan? Of hadden de doctoren toch gelijk? ZOu hij werkelijk weg zijn> Maar dat wilde ik niet, hoe kon dat dan?
Vanmiddag ben ik naar het bos gegaan, zijn lievelingsplekje. Als Nick ergens is, zal hij daar wel weten dacht ik en vrolijk stpte ik p de fiets. Ik liep uuren rond in het bos en riep zijn naam. Ik vroeg aan voorbijgangers of ze Nick misschien gezien hadden, maar niemand kon me helpen. Ik besloot maar om naar huiste gaan, hij was er gewoon neit meer.


Het is raar nu hij weg is. Natuurlijk is mijn probleem nu wel weg, ik hoef niet meer op mezelf te passen, zoadat andere mensen niet merken wat ik in mijn hoofd heb. Ik leef niet meer met een ander iemand, ik leef mezelf! Maar aan de adner ekant.. Met wie moet ik nu skaten> Wie helpt me me teenwieleren en wie zet de douche voor me aan?
Misschien moet ik maar weer terug naar de psygiaters gaan en zorgen voor een nieuwe in mijn hoofd. Maar dan wil ik wel een meisje, want daar kan ik dan mee winkelen..

Liefs,
Lydia