Vandaag begint de rest van mijn leven. Toen ik door de gang onder het station naar mijn trein liep was ik me akelig bewust dat ik nu bij de menigte grijze mensen hoor, die met afgezakte schouders en donkere jassen naar hun treinen sjokken. Dat ik nu ook burger ben en dat het alleen maar een kwestie van tijd is voordat mijn schouders ook hangen.
Ik heb een eigen koffiemok gekregen, mijn naam staat er op. Ik heb ook een eigen afkorting, printcode en emailadres. Mijn Ipad wordt voor me klaargemaakt.
Leerlingen vragen wie ik ben en wat ik hier doe. Docenten vragen waar ik vandaan kom en wat voor les ik ga geven. Ik vraag de computer hoe ik mijn rooster kan vinden en lees de 115 mailtjes die ik heb gekregen sinds september. En ik vraag mezelf af waarom ik me nu al op mijn gemak voel en of ik dat überhaupt wel al kan zeggen.
Ik weet de weg naar de docentenkamer wel te vinden, maar de terugweg is lastiger. Er zijn zoveel deuren en trappen, ik ben al meerdere keren vandaag een ruimte ingelopen met de overtuiging dat ik op mijn eigen afdeling was.
Vandaag begint de rest van mijn leven. Maar tot nu toe voelt dat niet zo gek veel anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten