Wit en onschuldig

Er is een onbeschrijfelijk gevoel wat zich enkel en alleen uit in bepaalde tijdstippen van mijn leven. Als ik kleine witte vlokjes uit de hemel zie vallen gebeurt er iets in mij. Mijn ogen worden groter dan ooit, mijn mond kromt zich tot een magische glimlach en ik kijk om me heen of er nog mensen om me heen zijn die dit wonderlijke spektakel niet doorhebben. Vervolgens zucht ik en dank ik de Heer. Alles is wit, je kan elk takje zien, de hele wereld lijkt tot rust te komen, alles gaat langzamer omdat haasten geen zin heeft, alle grijze wegen zijn voor even wit en onschuldig en ik weet serieus niet waarom ik nu iets anders van blij en tevreden zou zijn.

En ja, ook ik heb er last van, schaatskoorts. Er is iets ontzettend spannend en relaxt tegelijkertijd aan schaatsen. Ik heb dat van mijn moeder. Die had afgelopen week al op het ijs gestaan en vol jaloezie hoorde ik haar verhalen aan over hoe heerlijk het weer was, en dat het zo bijzonder is elke keer weer als je in je warme auto de lampen op de ijsbaan zien schijnen, en de mensen al rondjes ziet schaatsen. Ik herken het helemaal. Het glijden en het afzetten, vooruit kijken, door de bocht en over de finish. Gister had ik de kans om te schaatsen, voor het eerst sinds deze vorst. Ik was eigenlijk moe van scouting, maar het idee dat ik weer kon schaatsen gaf me een extra energie en een half uur later had ik me helemaal ingepakt, klaar om te gaan.

Als ik dan die hele snelle schaatsers zie, droom ik er altijd van dat ik dat ook kan. Het ziet er zo heerlijk uit, zo automatisch, zo vrij. En ook, ik voel me Nederlander, Hollander.

En als er dit jaar toch nog een Elfstedentocht komt, dan ga ik er heen. Misschien is dit de laatste keer, en ik wil tegen mijn kinderen zeggen : kids, vroeger, toen het nog koud werd, was er de Elfstedentocht. En toen ik nog een jonge meid was en de laatste tocht der tochten werd gereden stond ik aan de zijkant te juichen voor ons volk!

Hoera voor de winter, hoera voor de sneeuw.