Blind vertrouwen

Het was weer ongewoon warm en benauwd in de trein en ik baalde als een stekker, want door het weer reden er geen treinen meer van Almere naar Utrecht en dus moest ik omrijden via Weesp en ik had helemaal geen zin in dat gedoe. Ik had ook geen zin om een plekje te zoeken tussen de mensen die ook allemaal klef en warm waren, dus ik ging bij de ingang zitten, waar je wel eens 4 plaatsjes hebt. Er zat een blinde vrouw tegenover mij. Een tijd lang zeiden we niets, maar toen vroeg ze of ik ook naar Utrecht moest. Ze vroeg me of ik dan met haar mee wilde, zodat ik haar kon helpen. Dat leek me wel wat, want het is best interessant!

Ik begeleide haar over station Weesp en ik zocht een plekje voor ons tweeen in de trein naar Utrecht. Daar begonnen we een gesprekje. Eerst de wat formele dingen, maar toen ze vertelde dat ze in haar vrije tijd beeldhouwer was, moest ik toch doorvragen. Hoe kan dat nu als je blind bent? Dan moet je alles op de voel doen, maar kan je dan wel dingen maken die voor ziende mensen begrijpbaar is, herkenbaar als een iets?

Ze maakt dieren, die ze nog kan herinneren van vroeger. Ze was blind geworden al vroeg, maar blijkbaar kon ze nog veel herinneren. Ze had boekjes bij zich, met daarin haar prachtige kunstwerken. Uil, Kat, Olifant, voormalelijk dieren maakt ze. Ik vond het heel mooi.

Ik vroeg nog verder, hoe het dan was om met openbaar vervoer te reizen.

"ja" zei ze. "Ik moet er maar gewoon op vertrouwen dat de mensen me in de goede trein zetten"

Ik glimlachte. Blind vertrouwen, dat is echt. Het werd me ineens heel duidelijk, omdat er voor mij zo'n zelfverzekerde vrouw zat die wel haar hele leven helemaal afhankelijk is van wat andere mensen zien. In haar zelfvertrouwen moest ze vertrouwen op andere. mooi is dat.