vroeger droomde ik..

Vaak droomde ik van groene velden vol met zonnebloemen en paardenbloemen en madeliefjes en van wolken in de vorm van schaapjes en bomen met takken die niet leken op te houden en appels eraan die van het paradijs afkomstig zouden kunnen zijn. Ik droomde vroeger vaak dat ik daar rondliep als een meisje met lange blonde vlechten en een lange witte jurk aan waar de wind mee speelde terwijl ik door het lange gras rende en mijn vingers langs de bloemen begeleide om de stelen niet te knakken. Dan rende ik naar de enorme boom met appels die van het paradijs afkomstig zouden kunnen zijn en naar die ene dikke tak waar een schommel aan hing. Ik ging naar voren en achter en mijn jurk deed mee en mijn tanden weerkaatste het licht van de zon en in die hele droom was er niets, maar dan ook niets wat verkeerd of lelijk of eng was.

Ik forceerde deze droom elke keer als er wel een enge, lelijke, verkeerde droom was. Als ik droomde dat ik achterna werd gezeten door een grote, enge, lelijke gorilla wilde ik wat anders dromen. Eerst droomde ik dat ik ging winkelen, maar elke keer zag ik die gorilla weer. In de etalage, in het pashokje, op straat. Misschien kon en andere droom er voor zorgen dat ik niet meer aan de gorilla dacht en dat ik niet bang hoefde te zijn. Ik heb aan van alles gedacht om te dromen. Hoe ik beroemd was en een optreden gaf voor heel veel mensen. Maar de gorilla stond tussen de mensen. Hoe ik in de kerk zat en gewoon luisterde. Maar de gorilla kwam over het gangpad naar de preekstoel gelopen.

Alleen als ik droomde van groene velden met zonnebloemen en paardenbloemen en madeliefjes waar ik door heen kon rennen met mijn blote voeten achtervolgde de gorilla me niet. Daar kon ik gewoon lekker slapen, zonder ergens last van te hebben, of bang voor te zijn.