Hokjes vakjes

Er zijn veel mensen op de wereld.

Te veel om ze allemaal appart te plaatsen.
Dus maken we maar hokken, waar we ze allemaal instoppen. Soms zijn dat grote hokken, soms klein.

Je kan je soms stom voelen over dat iemand je automatisch al in een hokje stopt. Want dat klinkt zo negatief. Maar je kan het ook zo zien. Niet iedereen stopt jou in hetzelfde hokje. Ik zie het zo. Iedereen stopt mensen in hokjes. Maar niemand bepaalt voor jou wat de grenzen van die hokken zijn. Ik denk dat er veel mensen zijn die wel ongeveer dezelfde grenzen hebben in hokken, of dezelfde opstelling, of indeling, maar ik denk dat het bij niemand hetzelfde is. Ik denk dat ik bij iedereen in een hokje wordt gestopt, maar dat dat hokje bij iedereen anders is. Dat ik voor iedereen in een uniek hokje zit. Misschien zitten er nog wel meer mensen in dat hokje, maar dat is niet erg. Want die zitten dan op een andere plek dan ik. Er is in ieders brein een plekje speciaal voor mij waar ik in pas. Of dat nu positief of negatief is, ik pas er in. En hoe meer ik mensen om ga, hoe beter ik snap waarom ik nu precies in dat hokje gestopt wordt. EN als ik dat weet, dan ja.

wat dan?

Lydia