maandag 11 augustus 2008

De oude puzzelaarster.

Dit verhaal is gemaakt door:
Arend, Judith en Ik.
er was eens...
een oude vrouw. Die zat aan een tafel vol overhoop gegooide puzzelstukjes .De vrouw was erg goed in puzzelen, maar om één of andere reden lagen ‘s ochtends alle stukjes weer door mekaar. Dit kon ze niet geloven, maar haar geheugen was al niet meer wat t geweest was dus ze had er eigenlijk geen erg in. Totdat op een goede morgen, er iets heel bijzonders gebeurde. Er kwam iets wat ze niet geloven wou. Er kwam een jong meisje met lang bruin haar het pad op lopen. Het meisje hield een grote zak vast en kwam naar de deur. Ze was nog te klein om op de deurbel te kunnen drukken, dus keek de oude vrouw eerst lang door het raam naar buiten om te zien of het meisje echt van plan was aan te kloppen. Maar het meisje pakte de tas op en draaide hem om. nu lag er op de deurmat een klein kartonnen doosje. Het meisje draaide zich om en liep weer het pad af en ging links richting het dorp. De oude vrouw nu
wist niet zo goed wat ze moest doen, maar ze was altijd al nieuwsgierig dus pakte ze de wandelstok die vroeger van haar man was geweest en stond op uit de stoel. Terwijl ze opstond bewoog de tafel en een paar puzzelstukjes vielen op de grond. Het puzzelstukje dat van de tafel viel bleek een plaatje van een kartonnen doosje. De vrouw kon het niet opbrengen om te bukken dus ze stapte er naar voorbij wetend dat de inhoud van dat doosje erg belangrijk was.
Ze schuifelde naar de deur, die maar opende moeilijk omdat ie simpelweg niet zo vaak open ging. Maar na wat proberen kwam de deur met gepiep een stukje open. De wind blies frisse winterlucht naar binnen, bijna al te koud voor een vrouw van ongeveer 100 jaar, maar
nu ze zo nieuwsgierig was moest en zal ze weten wat het doosje bevatte. Maar ondanks dat het haar flink wat moeite kostte om te bukken, kon ze vrij snel weer met pakje en al naar
binnen. Ze had het kleine doosje zorgvuldig tussen haar handen en liep er nu mee terug naar de woonkamer. Voor de 2de maal keek ze naar de grond waar het puzzelstukje was gevallen. Tot haar verbazing leek het pakje in haar hand wel héél veel op die van de puzzel. Dit vond ze maar opvallend. Dat meisje kwam altijd rare dingen brengen, en ook deze keer leek het er weer op dat het meisje graag deed opvallen... de vrouw maakte nu poging de touwtjes rond het doosje los te krijgen. Dit kon gelukkig wat makkelijker door het schaartje dat
ze altijd op haar tafel had liggen voor het geval dat ze haar haar wilde afknippen.
Het touwtje was fel rood garen. T was mooi, dus ze probeerde het bij het knoopje af te knippen. Misschien komt het ooit nog van pas.
Toen ze het pakketje openmaakte, werd ze overvallen door een geur. Het deed haar denken aan haar zoon die al lang geleden vertokken was naar het vissersdorp aan zee. En elke keer dat hij dan langskwam stonken zn handen naar rotte vis. Dat vond ze niet zo leuk, maar de herinnering aan haar zoon maakte haar even stil. Het doosje had een makkelijke deksel die ze er af haalde en wat erin lag, herkende ze uit duizenden. Het lag daar gewoon, eigenlijk niets aan, maar voor haar was het iets bijzonders iets wat ze al jaren kwijt was
en het leek wel, dat met dat bijzondere iets, ook weer een heel stuk van haar geheugen terugkwam. Door dit kleine cadeautje wist ze eindelijk weer hoe het kwam dat alle puzzelstukjes elke morgen weer overhoop lagen! Zo geschrokken van dit nieuws en de herinneringen ging ze zo snel mogelijk in haar stoel zitten en ondanks de duizeling voor haar ogen wist ze het doosje rechtop te houden.

En dit was wat er in het doosje zat: iets wat vele niet zouden herkennen, maar de vrouw die ze was zag het direct het was: haar vroegere muziekdoosje. Ze kon het nog net opbrengen om met het hendeltje het muziekje te laten spelen. Een bekend wijsje voor iedereen die in die tijd leefde. Chiwaouwa heette het. Oud als ze was stond op en danste zoals ze dat vele jaren geleden had gedaan. Ineens zag ze weer voor zich hoe ze vroeger ook altijd al alle puzzelstukjes omvergooide terwijl ze zo danste. Ze kon wel dansen van geluk! ( ow, dat deed ze al).
Maar hoe kon dat nu ‘s nachts gebeuren terwijl ze het doosje al jaren kwijt was? Ze dacht
: misschien hadden ze toch gelijk toen ze zeiden dat ik slaapwandelde. Oke dacht ze, als ik dit nu weet, wat kan ik er aan doen? Want ik wil ooit nog wel eens die puzzel afhebben. Ze luisterde het muziekje de komende 3 dagen continue tot te het zo zat was dat ze er zelfs niet meer over kon dromen. En dag na dag groeide de puzzel en als ze dan ’s ochtends weer naar beneden ging met de lift ( ze was heeeel oud), en naar de puzzel in de hoek van de kamer keek, en nu eindelijk na al die tijd kon zien wat er eigenlijk te zien was op de puzzel op wat kleine stukjes na maar wat ze zag was een oude foto van haar opa die haar (toen ze nog klein was) een klein doosje gaf met daarin een gloednieuw muziekdoosje, eigenlijk dezelfde die nu naast haar bed stond. Ze was er blij maar ook bang want hoe kwam dat meisje aan haar muziekdoosje? Maar ze besloot zich niet langer om deze vraag druk te maken.
En ( ondanks dat ze heel oud was) leefde ze nog een tijdje, en ook nog eens gelukkig.
en haar zoon kwam langs en biechte op dat hij em had gestolen had, in de hoop dat ie m kon verkopen nu trok hij bij haar in huis en knapte het huis op waardoor de vrouw nog gelukkiger nog een tijdje kon leven. einde

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Ojoo wat een fatastich verhaal echt heel goed vooral bepaalde zinnen die springen er gewoon uit ..

Lydia zei

haha..
Ik ovnd jouw zinnen ook het leukst ja Arend.
Lydia