Boy o Boy

Vandaag was het weer zo ver, ik ben er weer ingestonken, ik heb mezelf weer laten gaan. Ik had het nog zo tegen mezelf gezegd.. En een tijd lang ging het echt goed. Ik was er blij mee en ik merkte dat ik rustiger werd..
Maar soms heb je dat soort dagen.Dan zitten dingen je even tegen. Leraren die je niet aardig vind, weer dat je warm maakt, mensen die je opfokken.. En dan gebeurt het zomaar. Je verlies je zelf en je rust en beheersing ook. En wat ik dan doe is rammen.. Om dingen, op mezelf, maar vooral op mensen.Opzich is dit verhaal helemaal niet zo erg en niet zo vervelend. Als deze irritatie een kwartiertje zou duren, iedereen zou dat lot maar even ondergaan van mijn raasbui, dan zou er niets aan de hand zijn.
Maar op deze wereld bestaan ook nog Jongens. En jongens zijn niet alleen stom, maar ook slim en sluw. Als zij doorhebben dat ik lichtgevoelig ben voor alles en nog wat, en als ik daar best heftig op reageer, weten ze daar goed gebruik van te maken. Voor zichzelf. Zij vinden het namelijk helemaal te gek als ik door het lint ga, me laat opfokken en achter ze aanren om ze te slaan. Zelf zie ik daar de lol niet van in, maar jongens vinden het blijkbaar leuk als meiden achter ze aan rennen. Moeten ze zelf weten.
Het stomme is, is dat ik er elke keer in stink. Ik wil gewoon beheerst lachen en ze koud laten. Dan vinden ze het niet meer leuk en laten ze me met rust.. En ik weet dat, en ze zeggen het ook tegen me.. Ik kom er niet zo over uit..
Gelachen heb ik wel.
Lydia