A Story..

Couldn't resist me...

'Stil nou!'
'Loop eens wat sneller!'
'Hier naar rechts.'
Als drie sluipende katten lopen de jongens naast elkaar. Hun ogen groot, en handen koud. Af en toe kijken ze elkaar aan in stilte. Snel lopen ze door de straten van de stad, die gevuld zijn met het duister van de nacht. Alleen een paar straatlantaarns verlichten hun weg.
Op een groot kruispunt staan ze stil. Goed kijken ze om hun heen om te zien of er iemand is. Niets. De mist hangt laag en de katten die over de straat schieten zijn niets meer dan zwarte schimmen die de stad nog mystrieuzer maken. Terwijl 1 jongen met zijn zaklamp de kaart verlicht en de weg wijst, turen de andere voortduren om zich heen niet betrapt te worden.
'Hier moet het ergens zijn' Zegt de jongen met de zaklamp en kijkt om zich heen. Grote gebouwen torenen hoog boven hen uit. Het zwart van de koude stenen staart hen aan. Nummer 48, dat moest het zijn. Aan de zijkant van het hoge smalle huis sijpelt water langs beneden. In de schittering van het weinige licht zien de jongens een rooie gloed in het water. 'Zullen we dit wel doen?' Vraagt er één. De andere, grotere jongen zucht. 'Als we wat willen bereiken broertje, moet je je ergens doorheen slaan' De kleinere jongen knikt bibberend en kijkt nog eens naar het huis. Hij is er zeker van dat hij zich nog nooit zo bang heeft gevoeld als nu. Zijn benen trillen en zijn handen zijn koud en nat. Voor de dertigste keer vraagt hij zich af wat hij hier ook al weer deed. Hij kijkt naar Mac, zijn grote broer. Hij is groot en sterk. - Hij zal me wel beschermen- denkt Jack bij zichzelf en slikt. ' Als jij bij me blijft Mac, dan ga ik mee' Zegt hij tenslotte met bibberende maar duidelijke stem. Mac begint stil te lachten. Hij slaat Jack op de schouder. 'Tuurlijk blijf ik bij je. Jay is er ook nog.' Hij slaat ook Jay op zijn schouder. Met z'n drieën staan ze in een kring. 'Kom op, we gaan dit doen voor Stan!' De jongens knikken. 'Voor Stan!'
Met een laatste blik over zijn schouder opent Mac de deur en stapt de zwarte holte naar binnen, waar een trap blijkt te zijn. Ook nu voelt Mac de adrenaline door zijn lichaam stromen. Langzaam herhaalt hij de woorden die hij eergister over de telefoon hoorde.
" Hoi, Stan hier" Had het bibberend geklonken "Wil je me nog terug zien, kom dan met je maten naar de Witlaan 48. Dinsdagnacht. Geen wapens mee." Hij klonk zo dapper. Mac had gehuild toen hij hoorde hoe Stan's gijzelaars hem wreed vastgrepen en de telefoonverbinding verbroken. Hij heeft nachten niet kunnen slapen. Stan, zijn allerbeste maat, was gegijzeld en het was zijn schuld. Als hij maar niet zo bang was geweest, en die andere had neergeschoten was hij hier nu niet. Maar nu is er geen uitweg meer. Stan moest terug komen. Mac weet niet wat er gaat gebeuren, maar hij komt niet terug zonder Stan.
Vol zelfvertrouwen loopt hij de trap verder af, die lijkt te verdwijnen in het niets. De trapleuning voelt koud en nat en overal zitten spinnen. Achter zich hoort hij de snelle ademhaling van Jack. 'Gaat het nog Jack?' Zegt hij terwijl hij zich omdraait. Als hij de angst in zijn ogen ziet, begint hij te twijfelen. Waarom had hij Jak meegenomen? Hij is klein en dun, maar kan vechten als de beste. Als hij het tenminste niet in zijn broek doet van angst. Mac geeft Jack een stevige knuffel. 'Alles komt goed, echt' Fluistert hij in zijn oor. Jack knikt.
Ze lopen verder. Hun ogen beginnen te wennen aan het donker. ze zien het eind van de trap, met een deur.


To be continued...