Zij,

De week is bijna voorbij,
de toetsweek nog niet.
Maar ik kan het echt niet laten.
--------------------------------------------------------------------------------------

Een koud, onbehaaglijk gevoel. Een rilling, een schok. Totale eenzaamheid. Zo nutteloos voelde ze zich. Alles, overal, iedereen. Niets van goed. Alles was zwart, grauw, nat. Nat van verdriet. Verdriet om zichzelf had ze. Ze wist wel hoe ze echt was, maar alles in haarzelf wees de andere kant op. Nutteloos, dom, stom, lelijk, achterlijk, lui, dik, zwak. Vooral zwak. Té zwak vond ze zichzelf om op te geven bij iets dat nog maar net begonnen was.
Alles wat ze om zichzelf zag was zwart, en vaag. Niets meer dat grijze wolken, dreigend boven aan de hemel.
Totaal verlaten en leeg. Koud en alleen. Er was geen warmte, geen behaaglijk gevoel zoals je dat kan hebben op een koude winterdag bij de openhaard. Niemand leek om haar te geven, niemand toonde enig medelijden.
En dat liet haar zo huiveren, zo afsterven. Nergens om haar heen had ze warmte die ze elk moment kon vastpakken. Er was geen warmte die haar zacht lieve woordjes fluisterden en over haar hoofd streek. Ze had hem wel gezocht, maar ze kwam er achter dat ze hem hier niet kon vinden. Niet in de kille, kale huis. De enige warmte die ze voelde waren haar dekens en kussen om haar heen die haar tranen zorgvuldig opvingen. Als ze haar ogen dicht deed, voelde ze even, heel even, de warmte die ze zou willen voelen, liggend in iemands armen. Maar die was er niet.
En daardoor, door die intense verdrietigheid en totale eenzaamheid begon ze van alles te denken. Dat haar leven geen zin mer had, dat ze net zo goed zou kunnen verdwijnen in het niets. Het zou alleen maar beter zijn. De wereld, iedereen en alles zouden alleen maar voordeel hebben als ze weg was. Er zou toch niemand zijn die haar zou missen.

Door alle verdriet, en wanhoop, en door alle loze gedachtes ontstond het. Ze kon er niets aan ontkomen. Het kwam binnensluipen. Haat en woede dronken diep in haar hart en verduisterde de nog kleine plekjes licht. Haat. Voor alles. Voor de wereld. Ze zou hem in elkaar willen trappen, hem verbranden. Har gedachtes sloegen op hol. En de woede tegen de wereld liet haar ineens opschrikken.
En ineens zat ze daar weer, in haar kamer, op haar bed, met haar boek op haar schoot. Ontsnappen kon ze niet, alleen weglopen. Maar hoe lang houdt ze dat nog vol?

Lydia