dead

Over my shoulder, running away,
Feels like i'm falling, losing my way.

Cold and dry,
Cold and dry.

Fog out my daylight, torture my night.
Feels like i'm falling, far out of sight.

Cold,
Drunk,
Tired,
Lost.

Over my shoulder, running away,
Feels like i’m falling, losing my way.

Cold, dry,
Cold and dry.

Fog out my daylight, torture my night.
Feels like i'm falling, far out of sight.

Cold,
Drunk,
Cold and drunk.

De wind blies mijn shirt alle kanten op. Nat van het zweet was het. Hoelang was ik nu al aan het rennen? Was ik al dood? Hoe kon ik nu nog verder leven? Zou er een uitweg zijn?
Fout was ik, verschrikkelijk fout. Ik had eerlijk moeten zijn. Tegenover hem, tegenover mezelf. Ik had hem de waarheid moeten vertellen. Maar nu, nu is het te laat. Het enige wat ik kan doen is rennen. En huilen. Ik zou willen dat ik iemand anders was. Was ik maar verslaafd aan drugs, rookte ik maar stiekem, dan kon ik dat bekennen en opnieuw beginnen. Was ik maar doodziek, had mijn moeder maar een levensbedrijgende ziekte, dan had ik iets om écht over te huilen.
Was ik maar zielig, dan hoefde ik me niet zo aan te stellen. Was ik maar iemand anders, dan kon ik zijn zoals ik dat zelf wilde. Zoals ik mezelf had voorgesteld om te zijn. Sociaal, Vriendelijk, grappig.
Maar zo ben ik niet. Ik laat iedereen in de steek, ren voor iedereen weg, ook voor mezelf. En voor hem. Zou hij het weten? Zou hij weten wat ik heb gedaan? Dat ik de hele wereld heb voorgelogen, dat ik iedereen belazerd heb? Zou hij me nog willen zien, willen spreken. Nadat ik zo ver ben gegaan, nadat ik niet verder kon dan het eind?
Ik moet opnieuw beginnen,
een nieuw leven.
Maar hoe? Kan je iets vergeten wat je hele leven verandert heeft? Kan je de laatste blik van iemand vergeten die je vermoord hebt ? En de gezichten van de andere, vol met tranen, kan je die vergeten? Kan ik vergeten hoe ik daar stond, in de regen? Het pistool in mijn handen geklemd, mijn benen wiebelend op de grond. De jonge vrouw voor mij, haar ogen gevuld met angst en woede. Kan ik vergeten hoe ze nog 1 woord zei en dat ik toen de trekker overhaalde? Kan ik haar verschrikkelijke gekrijs vergeten en de doodste stilte daarna? Kan ik het hoofd van haar vergeten, zo levenloos en bleek? Kan ik vergeten hoe ik heb gehuild alsof ik een klein kind was, bang en moe? En hoe hij zijn armen om me heen sloeg, zijn handen rustend op mijn schouders. Hij huilde met me mee, hij hielp me. Ik huilde nog meer. Kan ik die hartverscheurende blik in zijn ogen vergeten?
Kan ik vergeten wat ik gedaan heb, kan ik vergeten hoe verschrikkelijk zondig ik ben, hoe verschrikkelijk verkeerd ik ben?

Ik strompel verder. Alleen in een groot bos. Bomen staan als grote mannen om me heen. De takken, half verlicht door het licht van de maan. Ik huiver. Ik probeer mijn angst te verbergen, maar hoe harder ik daaraan denk hoe meer het duister mij overvalt. De bomen beven en de bladeren schudden,. Schaduwen hangen over elkaar, figuren makend.
Ik hoor niets en toch kan ik geen rust vinden. Mijn hoofd knapt nog uit elkaar. Ik moet slapen, ik moet ergens anders aan denken.
Denk aan bloemetjes, die groeien in het groene gras. Denk aan een meisje, in een rood jurkje, dansend in de Zon. Denk aan water dat van een berg af stroomt en denk aan een regenboog die hoog aan de hemel staat.
Ik probeer het, maar alles wat voor mijn ogen verschijnt is zwart.
Zwart van de Zonde, Zwart van mijn verscheurde hart.
Ik had iemand vermoord die beter dan mij was, iemand die het waard was om te leven! Ik was zo in paniek, ik wist niet wat ik moest doen. Het enige waar ik op dat moment kon denken was dood, moord. Ze mocht niet verder leven vond ik. Hoe kan ik daar over oordelen?
Zij moest blijven leven, ik moest dood. Dan maar geen vriend meer, dan maar alleen. Ik had dit niet mogen doen.
Ik heb spijt, maar ik weet dat het nooit genoeg is.
Wat moet ik doen?