Dromen

in mijn droom..

zie ik een riviertje. Het koele water is helder en mooi. de zon en de wolken worden er in weerspiegelt. Aan de oever van de rivier staat een boom. met zijn machtige armen hangt hij over het water en af en toe valt er een blaadje in het water. Een zacht briesje maakt dat de bladeren een fluisterend geluid maken. Het lijkt alsof eht praat met het water. "lekker weertje, vind je niet" fluisterd de boom. De wind laat op zijn beurt het water kolken. "wat je zegt, wat een rust". rustig praten ze verder. Niemand die hen stoort. In het gras, onder de boom zit een poes. Het geniet van de zon en de koelte onder de boom. Hij lijkt te luisteren naar het gesprek tussen de boom en de rivier. Alles is rustig, alles geniet. Niemand die ooit zou denken dat hier lawaai zou kunnen ontstaan. iedereen gaat zijn gangetje en niemand stoort zich aan elkaar. Zo hoort dat in de natuur, zo zou het moeten zijn.
Langzaam loop ik verder eht bos in. Dieper en dieper loop ik. ik zie bomen, en struiken. ik voel de zachte, warme bosgrond onder mijn blote voeten.
De kleuren prikkelen mijn ogen. Ze zijn zo puur, zo fel. Net alsof er een mega grote schilder de kleuren precies heeft gemaakt. Niets past niet in het plaatje. Ik heb zin om in een boom te gaan klimmen. Helemaal tot bovenaan. En dan over alle bomen heen kijken.

Ineens zie ik een eekhoorntje dat tegen de boom opklimt. Zijn grote, bruin oranje staart kriebelt vrolijk achter zijn kleine perfect lijfje aan. Hoog in een boom, op een dikke tak gaat hij zitten. In zijn handen heeft hij een grote noot. Rustig pelt hij de noot open en knabbelt hem op. Geen angst, geen oplettende oogjes die bij alles wat ze zien opspringen.
Ik ga tegen een boom aan zitten en bekijk de eekhoorn op mijn gemak. Het lijkt wel alsof hij mij niet eens opmerkt. Hij is helemaal in sas met zijn noot. Bijzonder wezen eigenlijk, een eekhoorn. Zijn vacht lijkt wel uit duizende kleuren te bestaan. Geen haartje is hetzelfde. Met zijn kleine handjes kan hij de beste handelingen verrichten, zonder moeite maakt hij een nootje open.
Ik blijf nog een tijdje zitten, totdat de eekoorn me in de gaten begint te krijgen. Met zijn slimme, glazige ogen kijkt hij me pienter aan. Met een snelle beweging sprint hij de boom af en is zo uit het zicht verdwenen.
Ik loop nu het bos weer uit en voor me verschijnt een machtig grote open plek. De zon is nu nog warmer en verlicht al het gras. Aan de zijkanten zie ik de schaduwen van het bos weer.
Het gras is warm en zacht. Het kriebelt onder mijn voeten.
Nu ik die ruimte zie, en het lijkt alsof ik helemaal alleen ben, begin ik te rennen. Gewoon maar rennen. Ik weet niet waarheen, en ik weet niet hoelang. Het maakt ook niet uit. Ik hoef me niet te haasten. Ik wil me gewoon vrij voelen. En nu ik ren kan ik dat. Ik ren misschien wel een kwartier lang. Als ik bij de bosrand kom stop ik. Ik lijk helemaal niet moe te zijn, het ging vanzelf.
De wind neemt de grassprietjes mee in een ritme. Nu ik zo in mijn eentje ben, en nergens op hoef te letten zie ik pas hoe mooi eigenlijk is. Gras. Gewoon maar een stukje plant. In zijn eentje misschien een mislukking, maar nu alles zo groot bij elkaar is, en één geheel lijkt te zijn, kan ik me niets mooiers voorstellen.

Met een lach op mijn gezicht ren ik verder. Ik ren, oneindeloos ver weg.
Totdat ik weer in mijn bed beland.

wat je hier van kan leren? dat weet ik ook niet, maar je kan het jezelf wel afvragen.

Lydia