lieve, lieve mats

dit is waarschijnlijk het triestste verhaal wat ik ooit,ooit schrijf. ik hoop dat het niet erger wordt dan dit.
misschien kennen jullie hem niet, maar mats, mijn allerliefste verzorgpaard is dood gegaan aan een hartstilstand. ik hoorde het in de pauze en ik werd er helemaal ondersteboven van. mijn lieve vriendinnen zeiden dat ik het beste wat kon schrijven, dus dan doe ik dat maar.
ik kan mats gewoon niet missen! ik heb hem 3 jaar verzorgd en 2 jaar bereden. mats was zooo lief! hij deed nooit gemeen, of leleik.. hij schopte nooit, beet niet, heeft me er maar 1 keer afgegooid. ik weet het nog.. ik reed nog niet zo lang. ik ging in galop. toen zag mats de ezel en gaf een bok. ik merkte het niet en vloog naar voren. dat had mats niet verwacht en toen bokte hij nog een keer. daar lag ik. ik zag dat mats er spijt van had. meteen kwam ie naar me toe. alles was weer goed. ik weet de eerste keer nog dat ik op hem reed. het voelde geweldig.ik voelde me zo trots! en dat ben ik gebleven tot de dag van vandaag!! ik kan nooit meer tegen em zeggen dat ik zo trots op em was. ik kan nooit meer mun armen om zijn nek slaan en zeggen: ik hou van je. want dat deed ik. met heel mijn hart! er is nog nooit een paard waar ik zoveel van heb gehouden dan van mats. nooit ging ik er met tegenzin heen, nooit vergat ik het expres( wel eens dat k moe was en het gewoon echt vergat), nooit heb ik het stom gevonden als hij kreupel was omdat we dan niet op hem mochten rijden. ik vergat alles als ik bij hem was.
ik had zoo graag gewild dat ik nog 1 keer op hem zou kunnen rijden. ik denk dat ik al 4 weken niet meer op hem gereden had. omdat hij kreupel was en dan weer iets anders. ik zou hem ook zo graag nog een keer willen zien, maar ik denk dat ik er goed aan doe om dat niet te doen. dat ik hem herinner zoals hij eruit zag de laatste keer. maandag dus. ik verbaasde me erover dat de bulten zoveel kleiner waren geworden. ik dacht dat het allemaal wel weer goed zou komen.
hij wordt vanmiddag opgehaald. met een vrachtwagen, aan zo'n kraan, zoals op televisie. ik denk dat het goed is zo. dat ik hem niet meer zie. ik hem mooie foto's en heel veel herinneringen.
toen ik in belgie was( waar het helemaal te gek was, hele week paardrijden), was de kat van mensen die daar waren overleden.ik had in mun dagboek geschreven:,,de poes van zoa en indira was overleden. ze moesten heel hard huilen. dat kan ik noit zo goed begrijpen. het is tog maar een poes? okej, mats zou ik ook missen als ie dood zou gaan..'' en nu is tie dood. nu mis ik em nog niet. maar ik denk dat dat wel komt als ik er heen ga. vrijdag, maandag, vrijdag, maandag, vrijdag, maandag en zo door. dat zullen de moeilijkste dagen worden. ik heb dan niets meer te doen. ik kan er wel heel gaan, mar er is niets meer.
ik ben ook benieuwd wat er nu gaat gebeuren. max( de eigenaar) zal er ook wel kapot van zijn. het was zijn paard. hij heeft em al 10 jaar ofzo denk ik. hoe zal het gaan met de weides? met de zadels, hoofdstellen en allle hooi, borstels en andere dingen. zal hij een nieuw paard kopen? hij s al 55.. ben je dan niet meer te oud daarvoor? ik weet et niet. en misschien hoef ik het ook niet te weten.
hier nog wat sitaten van mijn dagboek over mats:
'' ik heb met saar en yura gereden. ik op mats natuurlijk. t was vet leuk! we hbben gesprongen. mats kan 50cm!! een hele prestatie''
en nog meer dingen. ik hield van mats.
ik vind het raar dat ik niet de hele dag moet huilen ofzo. zo'n type ben ik niet. ik huil als ik egt niet meer kan..
helas kunnen de foto's zich niet openen. ik denk niet dat dat heel erg is. ik vond et fijn om mijn verhaal te doen. ik ben er rustiger van geworden.