Een kind kan de was doen?

Één ding wist ik heel zeker toen ik deze middag thuis kwam. Ik zou er niet nog een week onder uit kunnen, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik mag echt niet nog een week er tegen aan staren, bijna tot actie over gaan, maar dan toch niet doen en vervolgens weer vergeten. Vandaag moest het echt, anders komt het er deze week ook niet meer van:

De was. Die grote, dreigende tas in het hoekje van mijn kamer, zodat ik hem het minst zie of tegen kom staat al een tijdje naar me te schreeuwen. De collectie kleren die nog in mijn kast zitten of aan mijn rek hangen wordt met de week kleiner. Ik merk dat ik steeds vaker kleren aan doe die ik eigenlijk nooit aan doe, maar als er verder niets over blijft moet het wel.

Waarom ik zo'n hekel heb aan de was? Gedeeltelijk omdat het lang duurt. Ik bedoel, het is niet even kleren uitzoeken, inde wasmachine en klaar. Je moet ze er uit halen, ophangen, laten drogen, opvouwen, strijken soms. Het is een heel proces, en het vervelendste is: het stopt nooit! Altijd als ik blij ben met verse kleren zie ik al weer een hoop nieuwe! Iedere keer als ik een stapel strijkwerk heb weg gewerkt dreigt de volgende er al weer aan te komen! En zo is het dat als ik kijk naar de ronddraaiende was door het ruitje van de machine dat ik eigenlijk een deel van mijn eigen lot zie.