Laat me.

Dit overkomt me nou elke keer!
Ik had nog zo gezegd..
Misschien is dat de rede waarom ik er niet gewoon mijn rust voor kan nemen, waarom het altijd zo gehaast gaat.

I'm hooked. Als een zielig visje die toevallig aan het rondzwemmen was in zijn mooie, schone vijvertje waar een visser op de kant zat met een hengel met een haakje. Alsof ik dat visje ben die puur toevallig, als een ongeluk bijna aan die haak ben komen vast te zitten met mijn lip. Alsof ik dat visje ben die er niets aan kan doen, maar het wel probeert, maar ondertussen toch maar ondergaan moet wat er gebeurt. I am hooked. Als ik de vis ben, is het boek de haak.

Elke keer als ik met een halve zucht van 'Naja, als ik dan echt niets beters te doen heb, dan ga ik maar op zoek naar een boek wat er leuk uit ziet, misschien doe ik daar wel wat mee dan' een boek uit een willekeurige kast trek, snel de achterkant lees, de laatste bladzij snel doorscan en dan maar gewoon begin met lezen, gebeurt er iets waar ik nooit ook maar iets over te zeggen heb, niets tegen in te brengen heb.

Het boek grijpt me vast. Zuigt me naar binnen. Bind me aan elke zin. Verlengt elk woord tot in het binnenste van mijn hoofd en nestelt zich dan diep in mijn brein. Ik ben gevangen. Elke keer weer. Het boek wordt een deel van mijn denken, ik MOET en ZAL het elk moment lezen WAAR en WANNEER ik maar kan, want als ik dat niet doe, wordt ik soort van gek. Ik kan niet mijn boek even aan de kant leggen, ik zal lezen. ik MOET lezen. Er is geen weg terug.

Ik lees de trilogie van Ted Dekker, Zwart, Rood en Wit. Ik had er het een en ander over gehoord, de achterkant klonk niet zo geweldig, maar toch heb ik het maar gedaan, meer omdat ik zoveel over had gehoord dan dat ik er ook echt geïnteresseerd in was.
Maar na heel snel al kon ik het boek niet meer loslaten. Het verhaal is zo krankzinnig, maar zo reeel. De zinnen zijn zo vlot leesbaar, maar ook zo diepgaand tegelijkertijd. De karakters zijn zo echt dat ik zweer dat het mensen zijn die ik echt ken. Ik heb het eerste boek nu uit, in 2 dagen. Het tweede deel SMACHT om aandacht.

Ik vraag me serieus af of mensen het vervelend vinden als ik op school tegen ze aan begin te praten over een boek waar ik helemaal in zit, waar ik alsmaar over denk, en waar ik echt in het verhaal zit dat zij niet kennen. Ik vraag het me af of het asosciaal is om in de pauze in een hoekje gefixeerd te zijn op een boek met rijen letters in plaats van klasgenoten met hun praatjes. Ik weet het antwoord eigenlijk wel, maar ik wil het liever niet weten.

Ik wil gewoon lezen. En niet meer stoppen. En er daarna over praten. Met mensen die me snappen. Met mensen die ook in die wereld van dat boek terecht zijn gekomen en zichzelf er een beschouwend plekje in hebben gegeven.

Laat me lezen. En dromen.