Ik ben er nog

Het is nog donker wanneer de trein stopt op Station Naarden-Bussum. Tussen mijn papieren door kijk ik naar buiten, waar mensen op het perron wat heen en weer lopen. Ze zullen vast ergens heen gaan, maar vanuit mijn plekje ziet het er meer uit alsof ze gewoon maar wat heen en weer lopen.
Ik bedenk me hoe raar het toch altijd weer is als je je inbeeldt dat al die mensen ook een leven hebben, en plannen, en een agenda. Ik denk dat ik er wel wat op mijn blog over kan zeggen, het wordt wel weer is tijd.

Dan valt me een reclamebord op. Een grauwe foto van een terneergeslagen man die naar beneden kijkt. Je krijgt er een akelig gevoel bij. Er onder staan de woorden:

IK BEN ER NOG ( .nl)

Bam, zie zit. Ineens verdwijnen al die filosofische gedachten over het zijn van de individu in de maatschappij. Ineens zie ik die rondlopende mensen die allemaal onderweg zijn naar ergens niet meer. Hoeveel mensen zijn er wel niet die zich precies hetzelfde voelen als de man op de foto? Ik ben er nog. Jullie zijn me misschien vergeten, misschien geven jullie al lang niet meer om me, maar ik ben er nog. Verrot, kapot, moe en lam. Maar ik ben er. Nog wel.

Het doet me verdriet te weten dat er zoveel van die mensen zijn, misschien wel heel dicht bij me. Maar dan herinner ik me woorden die ik een paar dagen geleden las. Misschien vind je het te zoetsappig, ik vind het eerder rauw en eerlijk, en op een bepaalde manier net zo verdrietig als de woorden van de reclame.

Het zijn de woorden van Jezus die hij tegen zo'n terneergeslagen man zegt: Ik ken het.

Lydia