Autsj

Van een paard vallen had ik wel eens eerder gedaan.
Maar MET een paard te gronde gaan is toch wel een beetje de volgende stap laat maar zeggen. Het is drie keer zo eng ( want als ervaren ruiter weet je dat paarden 8oo Kilo wegen, ze boven op je vallen zwaar zijn, en als ze hun been breken het EXIT paard is) en het doet vier keer zo pijn. WAnt ja, er valt wel een paard boven op je ( nee, iet helemaal, maar toch wel zeker een heleboel!)
Op het moment dat ik viel, dacht ik : Dit is het einde. Gebroken been, gehandicapt voor het leven, paard gebroken been, dit komt nooit meer goed. Toen dat paard zo op me lag, dahct ik, Oe, volgens mij hoorde ik een krak, mijn been zal wel gebroken zijn, als mn voeten maar niet in de beugels blijven haken, gewoon blijven liggen Lydia, dan doet je been het minst pijn, er komt wel hulp, LIGT DAT BEEST NU NOG STEEDS OP ME.
Gelukkig, Hij stond op. Ik manoevreede mijn voeten gelukkig uit de stijgbeugel, en lag als een dooie op de grond. Niet bewegen Lydia. Wauw, ik heb nog nooit een gebroken been gehad, ik dacht dat het meer pijn zou doen.. Ik raak het aan, hm, het doet niet eens zoveel pijn. Hm, ik kan ook gewoon mn been bewegen.. Zal het dan niet gebroken zijn?
Nee, gelukkig niet!
Man, van de schrik bijgekomen ben ik er achter gekomen dat alleen mn jas ( die net uit de was kwam) weer helemaal vies was.. Jammer!
NU, een stijve nek, blauwe knie, dikke enkel, bultje op mn hoofd, EN een heel cool verhaal om te vertellen.

Lydia