Theorie

Ik ben nooit Jaloers.
Het is mijn grootste Struggle ( ik kan het nederlandse woord even niet vinden) van het leven. Want hoe ga je om met nooit jaloers zijn, als de wereld om je heen dat allemaal wel is? Dat je een buitenbeentje bent, daar kom je altijd te laat achter. Net als je achter de conclusie gekomen bent dat je vast niet de enige bent, kruipty er een gedachte in je dat de rest van de wereld vast niet zo gestoord is als jezelf, dus dat er vast niemand anders in de wereld hetzelfde probleem heeft als jij? Elk ander probleem zou natuurlijk supernadelig zijn om te hebben ( in de realisatie dat je dus de enige bent, en er dus niemand mee over kan praten) maar, in mijn geval, maakt het me eigenlijk niet uit! Wat lekker he, nooit jaloers zijn? Ik heb helemaal er helemaal geen problemen mee dat andere mensen wel jaloers zijn ( waarschijnlijk op mij dan) en ik de enige ben die dat niet is.
Weet je waar jij de enige in bent? Ontkennen dat je jaloers bent. Ja, daar is er ook maar eentje van, en dat ben jij. Elke keer als we dan weer ergens heen gaan, en we ons verbazen over de kunsten van de ander, zie ik je kijken. Met zo'n half moeilijke, half dromerige blik in je ogen die ZEGT : kon ik het maar. En daar begint het dus! Jaloezie.
En kijk, ik heb dat dus nooit. Ik denk nooit kon ik dat maar.. IK zou ergens wel willen dat ik kon zeggen dat ik iets zou willen, wat andere mensen goed kunnen.
Man, ik zou er echt heel veel voor over hebben te kunnen zeggen dat ik iets wil wat andere mensen beter kunnen!
Kon ik dat maar!