Luie leeuw

Ik wil graag een verhaal schrijven. Want ik heb het gevoel dat er eentje in mijn hoofd zit. Het is alleen allemaal door elkaar geschut, en nu weet ik dus niet meer waar ik moet beginnen.
( 13 mintuen gaan voorbij, heb al 2 keer een poging gedaan tot ergens te beginnen, maar het is toch bijde keren weer weggehaald door mezelf)

Gewoon Lydia, wat een stomme titel eigenlijk. Hoe kan ik dit nu gewoon lydia noemen, als ik telkens toch weer probeer met iets cools op te komen dat de lezer blij zal maken.. wat ze zal laten denken dat ik altijd van dat soort leuke ingevingen heb, en dat soort dingen doe. Eigenlijk zou ik het moeten veranderen in : zo zou Lydia willen zijn.
Want wat ik eigenlijk hele dagen doe is thuis zitten met een zuur gezicht en onweer boven mijn hoofd. Niet omdat het leven stom is, of moeilijk, of omdat er alleen maar stomme mensen om me heen zitten. Ook niet omdat ik niet kan autorijden. De rede voor dat stomme gedrag ligt natuurlijk helemaal aan mezelf. Je zou me eens moeten zien.
In de morgen slaap ik uit zonder dat ik het leuk vind. Het gebeurt gewoon. elke ochtend hoop ik weer vroeg wakker te worden, omdat ik dan het idee heb dat de dag echt bestaat, dat het er toe doet. maar als ik dan om 11 uur weer wakker wordt, en ik mezelf als een slappe pop in mn bed vindt, zucht ik nog maar eens diep, draai ik me om en loop naar de wc, voor een rede die je zelf ook wel kan verzinnen. Eigenlijk kan alles wat ik de afgelopen dagen gedaan heb, vergeten worden. Dat doe ik in ieder geval wel. Ik vergeet mijn gedachte, en zo kan ik ze dus blijven herhalen zonder mezelf schuldig te voelen dat ik alleen maar over hetzelfde nadenk.

De grote conclusie is:
Iedereen is leuker dan ik.
iedereen is drukker dan ik, gezelliger, mooier, fijner, beter, meer doordacht, meer origineel dan ik.
Eigenlijk ben ik niets.
Dit soort gedachte maken alles niet beter. Ze maken eigenlijk alles nog maar ellendiger. Wat ik eigenlijk doe, is dat ik deze gedachte in mn hoofd stop, en ze vermenugvuldid. Net zolang totdat het bad vol zit. En dan ga ik daarin zitten, en vis ik af en toe een nare gedachte op, en daar ga ik dan lekker op zitten kouwen, totdat ie nog lelijker is, en gerafeld. Ik zit in het bad totdat alles koud is, en mijn tenen rimpels hebben, en mijn ogen slap zijn, omdat ik toch geen rede heb ze open te houden.
En dan kom ik uit het bad, en dan vergeet ik me af te drogen. En dan loop ik dus de hele dag nat rond, met al die nare gedachte over mezelf.
Soms wordt ik wel wat droger. door de zon, of mensen die op me blazen. Maar wat ik eigenlijk nodig heb ik een handdoek, en schone kleren.

maar ja, hoe kom je daar nu aan als je nooit naar de winkel gaat om ze te kopen?
dat moet je dus vragen aan andere mensen, maar daar begint het probleem weer overnieuw. Want al die mensen zijn dus beter dan ik. En dan durft ik niet meer.

Dat was het verhaaltje.
Ik weet zeker dat deel twee een stuk beter wordt, want ik ben zeer binnenkort van plan me af te drogen, nieuwe kleren aan te trekken, mn haar te doen en misscihen wel wat make-up op mn hoofd te smeren. Dan voel ik me denk ik ook beter. Dan voel ik me misscihen wel meer alsof het vakantie is. Alsof dit een tegekke tijd is. Want in mijn achterhoofd klinkt dat nog steeds, en ik wil daar ook echt in geloven.
Ik ben alleen een beetje nat.
Lydia