De Kolibrie

Sinds mama een Kolibrievoerder heeft gekregen van een vriend van haar, lijkt het wel alsof de Kolibrie een dagelijks vogeltje is. Net zoals de roodborsten die voorbij zoeven. het kleine, miniscule vogeltje is niet meer langer een magisch vliegend diertje, maar gewoon de huiskolibrie, aanwezig op vele momenten van de dag. Het beestje heeft een enorme energie. Het kan achteruigvliegen, opste kop, links en rechts, boven beneden. Het hart slaat 50-60 keer per seconde, en de vleugeltjes gaan zo vaak op en neer, dat je ze niet zien kan. Een fascinerend diertje dus! Toch had ik er nog nooit bij stil gestaan. Wie denkt er nu over de Kolibrie na, als je hem nog nooit gezien hebt?
Zodra mama die Kolibrievoerder opgehangen had, was er ineens een nieuw gespreksonderwerp aan tafel : Heb jij de Kolibrie al gezien? Iedereen van ons had hem al gezien, behalve ik. Natuurlijk wilde ik het kleine diertje zien, maar ik nam nooit de tijd om ook werkelijk eens een tijd naar die voerder te staren. Ik wilde de kolibrie wel zien, maar ik gaf het gewoon geen tijd om zichzelf te laten zien.
En terwijl dit zo dagen doorging, ging ik langzamerhand niet geloven in de Kolibrie. En toen ik dat voor het eerst zij, kwam er een gedachte in mijn hoofd. Dat dit verhaal heel goed een vergelijking kan zijn, zo een die Jezus aan de mensen vertelde.
Luister goed.

Eens was er eens een jonge meid. Ze leefde onder de wetenschap dat er Kolibries waren, maar omdat zij nog nooit in aanraking was gekomen met het diertje, dacht ze er ook nooit overna. Ze zocht er ook niet naar, ookal hoorde ze in haar omgeving wel over het vogeltje.
Jaren gingen voorbij, totdat haar moeder een kolibrievoerder ophing. Het was de perfecte plaats om het mysterieuze diertje te zien, en de intresse in het meisje steeg. Ze wilde nu wel eens zelf meemaken hoe de vogel eruitzag. haar moeder, en vader zagen het diertje steeds, maar zij was voortdurend te laat, of met drukke dingen bezig. Nooit keek ze naar de voerder, nooit nam ze tijd om het vogeltje een kans te geven om zichzelf te laten zien. En ookal hadden haar vader en moeder de Kolibrie al wel gezien, toch geloofde ze niet dat er ook werkelijk 1 zou komen.
Totdat, op een dag, ze aan haar buro zat, en zich afvroeg wat de wereld betekende. Ze keek naar buiten, en ineens kwam een klein, kleurrijk diertje in haar beeld, wat op de kolibrievoerder aan het zoemen was. haar ogen knipperde nog eens snel, maar toen was de Kolibrie al weer weg. Toch wist ze zeker, dat ze daarnet een echte Kolibrie had gezien. Een opluchting kwam, maar ook een velrangen om het diertje nog eens te zien. Aan haar vader en moeder vertelde ze het niet, want ze wist niet zeker of het nu echt was of niet. Toch keek ze er steeds vaker naar uit, en staarde ze in de buitenlucht naar de voerder, hopend dat een Kolibrie op zou dagen. Elke keer als dat gebeurde, was het een bevestiging. En nu het beestje regelmatig verschijnt, is het niet een schok, maar een moment waarin je kan genieten. Het vogeltje is normaal geworden, maar elke keer als het dan weer dicht bij kwam, was het toch weer alsof ze het vogeltje voor de allereerste keer zag, in haar eentje op haar kamer.


Zoek zelf maar uit wat er mee bedoelt wordt.
Lydia