turtlemonkeys

School, het begint nu aardig aan me te trekken hoor!
De tentamens van afgelopen week waren absoluut niet makkelijk, maar doordat ik zo ontzettend gemotiveerd ben, heb ik er wel een goed gevoel over.

Dat zou ik kunnen zeggen, maar ondertussen lieg ik dan, en dat mag dan ook weer niet.
Ik ben eigenlijk heel enthousiast over school! vorige week ben ik weer begonnen, en dat beviel me wel. Deze week is de opdracht: Schrijf een verhaal van maximaal 3 kantjes. Waar het om gaat, dat je duidelijk een emotie naar voren moet laten komen, zonder die te beschrijven. Dus als je het over angst hebt, mag je niet zeggen ik ben zo bang, want dan is het niet zo interessant meer. Je moet beschrijven waaom je bang bent.
Ik dacht, laat ik beginnen met een opzetje voor mijn trouwe ( 18!) lezers, zodat zij mij een beetje kunnen helpen ( ja, in nederland ga je toch ook altijd naar je vrienden om ze om hulp te vragen voor je schoolwerk omdat je er zelf gewoon niet zoveel zin in hebt?)
Oke, wat jullie moeten doen is
1 het verhaal lezen
2 erachter komen welke emotie het duidelijks naar voren komt
3 mij vertellen wat je er van vindt
4 mij vertellen wat je het leukst zou vinden om een verhaal van 3 kantjes over te lezen.

Dat is toch niet zo veel gevraagd?
Oke
Met een gehaaste snelheid liep ze over de straat. Ze keek niet achterom, want daar had ze geen tijd voor. Haar handen waren klef, en door ze heen en weer te wapperen hoopte ze dat ze wat vocht zouden verliezen, en dat het straks niet zo op zou vallen. De buikpijn van gisteravond was ze nog steeds niet kwijt, ookal had ze al verschillende pogingen gedaan om dat nare, drukkende gevoel weg te laten gaan.
Daar was het huis, en een sprong in de lucht was het geval. Wat zag het huis er toch elke keer weer anders, maar perfect uit! Ze kon haast niet wachten om de deur open te doen, en voor die altijd onverwachte warmte overspoeld te worden. Het verlangen om hem weer te zien was zo groot, dat ze met haar kleffe, koude handen bijna de kracht niet meer had om de deurklink om te draaien.
En daar stond hij, en terwijl haar hart nu echt veel te hard begon te pompen, kwam hij met een kwispelende staart op haar af.
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Mam,

Ik schrijf je alleen deze brief omdat het zo nodig moet van de therapiste. Ik zou dan ook verder niet weten wat ik er verder nog in moet zetten.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
De vraag of ik iemand zou kunnen missen in mijn klas is niet de moeilijkste vraag. Wie ik het eerst kwijt zou willen, was een moeilijkere vraag om te beantwoorden.
Je hebt bijvoorbeeld het groepje Ally. Zij,en haar 3 groupies die overal achter haar kont aan lopen, ( dat kan ik ergens begrijpen, want die is niet echt moeilijk te missen) zijn de meest domme blondjes die er in de wereld zijn! Ja, ik weet dat het best een bijzondere positie is, bij de 3 domste in de klas te zitten, maar geloof me, dat heb ik liever niet. Laatst nog, met wiskunde. We zaten allemaal gewoon aan het werk ( ja, behalve Koos die zonodig weer met Truus van de overkant moest flirten) toen Ally haar hand op stak. En nu moet je me geloven, het is bijster interessant wanneer Ally haar hand op steekt, want je weet precies dat er iets te lachen valt. "Ja meneer, er staat hier dus dat je een grafiek moet tekenen op je rekenmachine, maar ze vertellen er dan niet bij hoe dat moet. Kunt U dat misschien even voor je uitleggen?" En je begrijpt dat ze er dan vervolgend zo'n onschuldig lachje en knipper-met-de-wimpers houding bij doet, zodat meneer Warot al helemaal niet kan zeggen dat we dat vorige week nog gehad hebben. Ik begin al stiekem te lachen, want ik weet gewoon wat Bruce nu gaat zeggen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik strompel verder. Alleen in een groot bos. Bomen staan als grote mannen om me heen. De takken, half verlicht door het licht van de maan. Ik huiver. Ik probeer mijn angst te verbergen, maar hoe harder ik daaraan denk hoe meer het duister mij overvalt. De bomen beven en de bladeren schudden,. Schaduwen hangen over elkaar, figuren makend.Ik hoor niets en toch kan ik geen rust vinden. Mijn hoofd knapt nog uit elkaar. Ik moet slapen, ik moet ergens anders aan denken.Denk aan bloemetjes, die groeien in het groene gras. Denk aan een meisje, in een rood jurkje, dansend in de Zon. Denk aan water dat van een berg af stroomt en denk aan een regenboog die hoog aan de hemel staat.Ik probeer het, maar alles wat voor mijn ogen verschijnt is zwart.

( dit stuk is van mijjn verhaal "dead"dat ik al eerder ( juni 2007) geschreven heb, maar dat weet zij( mijn leraar) niet.)


Voor jullie de taak, mij het plezier.
Lydia