Donker

Donker, alleen het beeldscherm van de laptop verlicht me. Het is raar om er naar te kijken, dat licht, het maakt het donker nog donkerder. Ik zie werkelijk alleen maar zwarte om me heen. Raar, want op dit moment zou ik dan ook ergens anders kunnen zijn. IK stel me voor dat de zwartheid een grote ruimte is. Er zijn allerlei mooie, lichte kleuren, en de temperatuur is er aangenaam. Dat vind ik altijd heel belangrijk aan grote, mooie ruimtes, dat de temperatuur goed is,  het liefst wat warmer. Er zitten ramen in de ruimte, die allemaal een ander beeld laten zien. Door het eerste raam zie ik de zomer, en allerlei mensen die in korte broeken in het gras liggen, met gitaren, en voetballen enzo. Het is heerlijk om naar te kijken. Ik zou mijn zwarte ruimte er zo in willen veranderen, maar dat doe ik niet, want ik ben benieuwd wat er door de andere ramen te zien is. 

Dit raam heeft een bijzondere vorm. Het is een soort van driehoek, van laag vanaf de grond tot hoog aan het dak. Je kan er heel veel door zien. Veel verschillende dingen ook. Ik zie nog een stukje van het park van het andere raam, maar het weer is hier nogal anders. Het is guur, en de mensen lopen met mutsen op, en hun handen diep in hun zakken, om zo een beetje warm te blijven. Mensen lopen haastig, en ze kijken nogal serieus. Ik lach, want ik zie een jongen een leven standbeeld nadoen, dat moet dan vast Josse zijn. De wolkenkrabber heeft duizende ramen, maar allemaal geven ze hetzelfde uitzicht. Ik voel een rilling, dus ik loop snel verder naar een volgend raam.

De muur is geel, en het raam is mooi. Het ziet er schattig uit. Ik verwacht zoiets als een poppenhuis, of een grasveld, maar wat ik zie is iets heel anders. Het is een stoet mensen. Ze lopen langzaam, hun hoofden naar beneden. De omgeving is groen, maar het lijkt net alsof de vrolijke kleuren zich verbergen voor  de droevigheid van de mensen. Ik wacht. Ze lopen verder. De straat is leeg. Het is niet zo mooi.

Het laatste raam is misschien wel het interessantste. Het is heel klein, en heel hoog. Het uitzicht moet vast verbluffend zijn! Ik bedenk me een moeilijk pakoer in om naar het raampje te komen, en na veel geploeter ben ik er. OW, wat ben ik benieuwd. Na al die moeite die ik gedaan heb. Ik kijk. Het is een stenen muur. Bakstenen, het hele raam langs. Niets geen mooi uitzicht niet geen..

Iemand doet het licht weer aan, weg mijn mooie gebouw met fijne kleuren.

Ik moet eten.