Mr. Rochester

Er is iets verandert met me.
Ik weet het zeker! Het is raar. De kleuren die ik zie lijken anders. Intenser, stralender, mooier. In elk iets zie ik iets bijzonders. Als ik naar de muur staar sta ik versteld. In mijn gedachtes zag die muur er toch anders uit. Veel minder dicht bij.
Ik kijk de hele dag om me heen met wij opengesperde ogen. Alles is zo anders. Alsof het me bekend voorkomt maar dat ik het nog niet helemaal kan plaatsen. Maar dat is al helemaal raar, mant ik zie dit elke dag! Dit is de sleur van elke dag! Zo is het elke dag het zelfde meen ik mij te herinneren. Maar waarom is alles dan zo anders?
Waarom sta ik lusteloos op en staar uren naar mezelf op zoek naar iemand anders. Ik herken mijn gezicht niet meer. Het klopt gewoon niet. Mijn nek is misschien iets te lang.
Mijn ogenalles anders. Alsof er een 4e demensie geokmen is waari k nu aan moet wennen. En dat komt door gister vermoedik. Die Jane Eyre en Mr. Rochester hebben mij een 4e demensie gegeven. Hoe bizar?! Alsof ik me nu ineens alles afvraag. Waarom dingen zin hebben als er toch maar 1 doel is : Mr. Rochester. Waarom je je leven lang zoekt naar iets dat je zojuist gevonden hebt : Mr. Rochester.
Het gaat wel over. Over een week denk ik. Dan ben ik het wel weer kwijt. Het is altijd moeilijk om iets waar je ondersteboven van bent lang te houden. Het is een opwelling, geloof me maar. Als we vanmiddag deel 4 hebben gekeken zal het wel snel over zijn. Ik heb toch geentijd om alle delen nog een keer te zien.. Was dat maar waar..

Leefde ik maar in die wereld. Was ik Jane Eyre maar! Dan was ik volwassen, en verliefd.. En dan ging ik trouwen..
Met Mr. Rochester.
Was ik Jane Eyre maar.

Lydia
[ het gaat wel over]