Het dagboek van.. Amalia

'Maar ik wil helemaal geen koninging worden!' Stamvoetend loopt ik door de kamer. Hoe lang gaan ze me dit nog zeggen? 'Liefje, schatje.' Zegt Maxima op zachte toon. 'Even rustig zijn, wil je een kopje koffie misschien?' Ik knik, en binnen enkele ogenblikken staat er een kopje dampende koffie voor mijn ogen. Ik zucht. Wanneer houdt deze eindeloze discussie eens op? 'Mam, waarom begrijp je het niet? Toen jij vroeger jong was, wilde je toch ook niet koningin worden?' Maxima zucht. "Ik wist dat je me dit eens vragen zou' Bah, wat maakt ze er weer een slijmend geheel van denk ik bij mezelf als ik nog maar een keer zucht en aan mijn koffie nip. 'Ik heb altijd koningin willen worden.. Ik zocht altijd al naar zo'n man als jouw vader.. Ik snap dat je het moeilijk vind, maar zo ben je nou eenmaal geboren. Sommige kinderen worden gehandicapt geboren, en jij wordt als prinses geboren, daar kan je niets aan doen' 'Ach kom op Mam, wat lul je nou. Natuurlijk ben ik niet als prinses geboren. Dat mijn vader straks koning wordt, wil niet zeggen dat ik dan meteen een prinses ben. Mam, waarom kan ik neit gewoon eens normaal zijn. Zoals iedereen?' 'Maar je bént normaal.' 'Nee mam, dat ben ik niet' Zeg ik op kalme toon. 'Ik wordt na gekeken, alle jongens vinden me leuk omdat ik prinses ben, elk kledingstuk dat ik koop heeft de rest van de school ook, overal waar ik loop wordt ik nagekeken, overal waar ik praat of ben praten of zijn mensen.. Waarom kan ik niet gewoon eens 1 dagje niet mezelf zijn om juist zo wel mezelf te zijn?' Ma kijkt me raar aan, alsof ik in het Frans tegen haar tekeer ben gegaan. Ik laat me weer op mijn ruime sofa zakken en speel met mijn mobieltje. Misschien was ik iets té hard. Maar ze mogen het weten toch? Ik wil helemaal geen Koningin worden, ik wil rechten studeren, alleen dat! Niets lintjes doorknippen, duizende toespraken houden, bezig met dit en dat.. Gewoon mijn eigen leven lijden zoals ik dat wil, en niet hoe andere mensen willen dat ik dat doe.
Ik heb geen zin om nog langer te praten. Ik loop naar boven en plof op mijn bed. Ik kijk mijn kamer rond. Hij is klein, en er staat alleen een bed, een kast en een computer in. Ik heb hem zo uitgekozen, ik vind hem prachtig. Net zo'n kamer als alle andere. Het mag dan wel het bezemhok zijn, ik ben er blij mee. Nu kunnen mijn vriendinnen niet langer meer jaloers op me zijn omdat ik wel een grote kamer heb.
Ik staar omhoog uit mijn dakraam. In de lucht vliegt een vogel. Hij vliegt daar gewoon, zonder rede misschien wel. Niemand die op hem let, niemand die iets met die vogel temaken zou willen hebben dan alleen het feit dat het dier er is. Zo wil ik zijn. Ik wil er wel zijn, maar niet omdat ik zo belangrijk ben, maar gewoon om deze aarde te bewonen net zoals alle andere. Om mijn droom te verwezelijken, om mijn weg uit te stippelen, om me te laten verassen door de leuke, en soms slechte dingen in het leven. Om er gewoon te zijn voor andere zonder dat ze naar mijn achternaam kijken. Om te lopen en te rennen, om te springen en te huppelenen over velden van groen gras waar niemand is en waar niemand me zien kan, of op me kan letten.
Nog een zucht.
Het zal nooit zo zijn.
Hoeveel mensen zouden wel niet wensen mij te zijn? omdat ze dan een belangrijk iemand zijn voor de gehele bevolking. Omdat ze dan bekend zijn, en omdat ze dan een status hebben. Nou, kom maar op, want ik wil graag ruilen! Het lijkt me heerlijk om gewoon te doen wat ik zelf wil zonder dat daar van alles in de roddelbladen over geschreven staat. Om over het strand te wandelen met de jongen van mijn dromen zonder dat er duizende fotograven om me heen staan..
Gewoon even iemand anders.
Dat lijkt me leuk..