Dead2

( vervolg)
Ik zak op de grond en ga tegen een natte, vieze boom zitten. Tranen stromen over mijn wangen. Ellendiger dan dit kan ik me niet voelen. Alles tolt door mijn hoofd. De moord, de vrouw, het spijtgevoel, de haat, de angst, het verdriet. Verdriet om wat ik heb gedaan. Verdriet om mezelf, wetend dat het nooit meer het zelfde wordt als daarvoor. Ik zal nooit meer in zijn ogen kunnen kijken, smachtend naar liefde. Ik zal nooit meer zomaar over straat lopen zonder te denken aan dat ene moment.
De politie zal wel aan het zoeken zijn op dit moment. Ze zullen me wel vinden, dat doen ze ook in alle films. Hoelang zal ik krijgen? Moord wegens jaloezie. Wat is er erger? Ik had mezelf mee in het graf moeten nemen.
Ik ben zo bang! Hoe kan ik de nacht overleven in dit donkere, boze bos? Misschien zijn er wel wolven, of zwijnen. Ik probeer mijn ogen dicht te doen en te denken aan het moment dat alles nog perfect was. Zijn armen om mij heen, een plaats waar ik me veilig kon voelen, waar ik mezelf kon zijn. De perfecte zoen op het perfecte moment. De zon die zijn haren lieten stralen. Daar, aan het eind van alle dingen, voelde ik me precies zoals ik me altijd zou willen voelen. Tevreden, Liefdevol, Geaccepteerd.
Maar toen kwam Zij. Zij, met haar blonde, krullende haren, met haar volle rooie lippen en haar verleidelijke blikken. Ik wist niet waar ze vandaan kwam, ze was er ineens. Ze nam haar intrek in ons leventje, in het leven waarvan ik mij had voorgesteld dat het eeuwig zou duren. In het begin had ik het niet door, ik dacht dat ze gewoon iemand was. En dat dacht Tim ook. 'Rustig maar schatje, het is maar een huishulpje hea' had hij nog lief tegen me gezegd.
Ik dacht dat hij gelijk had, maar dat gevoel verdween meteen toen ik op ee ndag thuis kwam. Ik wist dat er iets niet goed was, ik voelde het gewoon. Ik weet nog hoe hard ik gillend ben weggerend toen ik haar vond in bed. Bij Tim, op Mijn plaatsje. Ik heb niet eens afgewacht tot Tim kwam, ik ben meteen weggerend. Naar het niets, naar het alles. Ik sloeg mezelf, ik schelde naar mezelf. Hoe kon dit? Ik had het moeten zien!
En nu zit ik hier, alles te overdenken. Ik had haar niet moeten vermoorden, ik had haar moeten verminken, voor de rest van haar leven. Ik had Tim iets aan moeten doen. Ookal wist ik dat ik zoveel van hem hield, ik verdien dit niet.
Op dit moment is mijn leven zo uitzichtloos. Er is niets waar ik hoop uit kan putten, er is nergens iemand die me kan helpen. Ik ken mezelf niet meer. Hier, in dit bos, totaal verschrompeld en verminkt. Waar was dat meisje vol energie en levensmoed gebleven? Waar heb ik haar achter gelaten?
Ineens hoor ik geluiden. Honden en mensengeluiden. Daar zijn ze, eindelijk. Ik kan weg uit dit enge bos. Een fel licht schijnt op mijn ogen en verblindt me 'Hier is ze, kom hier' Hoor ik een zware mannenstem zeggen. Dan gaat alles heel snel. De handen die me vastgrijpen en meenemen naar de auto. De ruwheid die me in de auto duwt en het doffe gepraat om me heen. Al verdooft zit ik achter in de auto. Wat zal er gebeuren? Ik de series zie je altijd dat ze in een eenzaam celletje moeten wachten tot een grote enge man komt en de waarheid uit hen probeert te slepen. Waar zat ik op te wachten?
Maar toen, zomaar uit het niets was hij daar. Tim stond voor me, zijn ogen gevlud met tranen. 'God zij dank, ze hebben je gevonden' Zei hij en kwam op me af gelopen. BLijkbaar had hij mijn ogen vol angst en verdriet en verwarring gezien, want ineens stond hij stil. Vlak voor me. Ik rook zijn geurtje dat ik hem op zijn verjaardag had gegeven. Hij staarde me aan, en ik hem even leek de wereld stil te staan. Mijn ogen begonnen te prikken en ik voelde een huilbui opkomen. Niet nu, niet hier. Maar voor dat ik het wist was ik verdwenen in de warmte van zijn armen. Ik kon er niets aan doen, ik kon me er niet tegen verzetten. Het leek een eeuwigheid te duren. Ik kreeg mijn gevoelens niet op een rijtje. Ik vond het verschrikkelijk om hem hier zo te zien.
'Schat, je hoeft niets te doen, ik heb je borg al betaald' Zei hij. Zomaar in het niets zei hij dat.
Ik schrok en viel recht achterover op de grond.