WEDSTRIJD

hoi mensen,

zoals jullie hebben kunnen lezen bij comments doe ik mee aan een wedstrijd van de bron joe moet een verhaal insturen wat mij op een of adnere manie relateerd aan ede.. bekende edenaren gaan dat beoordelen blablabla. áls ik win wordt et als een boek uitegegeven..
natuurlijk kan ik het verhaal niet insturen als ik geen mening van JULLIE heb over wat jullie er van vnden. dus, geen je mening. en vooral eerlijk.. geef tips of whatever, nou daar komt ie dan, groet lydia


SAMEN STAAN WE STERK- DOOR LYDIA DE LEUR
Ik kijk hem in zijn mooie bruine ogen. Ze lachen. Hand in hand lopen we door het dorp. Het is een prachtige dag. De zon schijnt, het is lekker warm en door de straat lopen allerlei mensen met vrolijke kleren aan. ik vind het heerlijk om gewoon door het dorp te zwerven en af en toe een winkel in te gaan. 'Kom, we gaan naar de Mac, ik heb honger. Ik betaal wel.' De stem van Robin haalt me uit mijn dromen. Ik lach naar hem en ga buiten op een bankje zitten. 'Doe mij mar een Big Mac menu.' Robin loopt naar binnen en ik kijk om me heen. Bij de blauwe stenen met het water zitten wat jongetjes aan het klieren. Ergens verderop zie ik een moeder die haar kindje vin het zitje zet. Ik zink weg in mijn gedachten. Het is altijd fijn in Ede. Een goede sfeer, alsof iedereen elkaar kent. Robin komt nar buiten met een blad vol eten. Dankbaar geef ik hem en kus op zijn wang en maak 1 van de pakketjes open. Ik heb nu al 3 maanden verkering met hem. En ik ken hem zeker al 2 jaar. Robin is in 1 woord geweldig. Zelfs toen ik het even zwaar had toen mijn ouders gingen scheiden. Hij heeft me er altijd door heen geholpen. En nu weer. Ik ben nog maar net uit het ziekenhuis en hij neemt we alweer mee naar de Mac om ons lekker vol te proppen. Wat een schat. Ik kijk naar hem. Hij heeft het niet door, zoals altijd. Als hij eten heeft, let ie nergens meer op. Ineens hoor ik geluiden.
Met veel lawaai komt er een kleine, dunne jongen aangerend, met daar achter aan 4 veel grotere jongens. De kleine jongen draait zich om en kijkt wanhopig om zich heen. Eén van de vier grijpt de jongen stevig vast. Je ziet de pijn door hem heen gaan. De jongens beginnen op het kleinere jongetje te schelden. Ik schrik, wat gebeurt hier? Die jongen moet wel iets heel erg hebben gedaan dat ze zo op hem in raggen. Maar dat kunnen ze toch niet maken? Vier grote tegen één kleintje? Ik stoot Robin aan, die het ook al gezien had. 'We moeten iets doen. We kunnen hem niet zo maar in elkaar laten slaan!' Zeg ik op een zachte, Angstige toon tegen Robin. Hij kijkt om zich heen. De andere mensen lijken het niet eens te merken en eten ongestoord hun eten verder op. 'Waarom doen al die andere mensen niets? Ze hebben het vast wel door! Wat een scheiterts zijn het!' 'Wij doen anders ook niets.' Waarschuwt Robin me. Nee dat is waar, wij doen ook niets. Maar ik merk het tenminste!
De jongen wordt op de grond gegooid. Je ziet een straaltje bloed langs zijn hoofd lopen. Ik kan hier toch niet blijven zitten? Ik denk koortsachtig na. Ik ben nooit sterk genoeg om er iets aan te doen! IK zou kunnen gaan praten, maar ik weet niet of die jongens dat wel opmerken. Zal het wel helpen? Misschien wel. Maar alles beter dan niets doen en gewoon toekijken. Snel kijk ik Robin aan. Waarom doet hij niets? Hij zou ze gemakkelijk aan kunnen. Als er op school ruzie is, komt hij er ook altijd tussen, waarom nu dan niet? Ik zie hoe de jongen wordt geschopt. De andere grote jongens lachen er spottend bij en de jongen krimpt ineen van de pijn. Ik houd het niet langer, dit kan zo niet doorgaan langer! 'Hé, stop daar mee!' Ik voel de adrenaline door me heen stromen. Als ze mij maar niet pakken! 'Doe normaal' Zeg ik nu harder. Ik zie dat de jongens schrikken van de aandacht, maar ze zijn niet van plan om er mee te stoppen. Wanhopig kijk in naar Robin die meteen op staat en naar me toe komt rennen 'Waar en je in vredesnaam mee bezig? Straks pakken ze jou!' Hij kijkt geschrokken naar me. 'Dan laten ze die arme jongen met rust! Maak veel lawaai Robin, dan merken de andere mensen het ook en kan deze marteling gestopt worden!' Robin begint nu ook te schreeuwen. Steeds meer mensen merken ons op. Ik roep dat ze moeten helpen. Een stevige, sterke man komt snel aangerend. Hij wurmt zich tussen de jongens, die ondanks aal aandacht zijn doorgegaan, en haalt de kleine jongen eruit. Nu iemand de eerste stap heeft gezet, komen andere mannen en vrouwen aangerend. Ik ren meteen naar de jongen, ik had zo met hem te doen! hij ziet er niet uit. Over zijn hoofd lopen straaltjes bloed. Zijn kleren zijn bijna helemaal kapot. Ook op zin armen en bene zitten schrammen. Robin en drie andere mannen pakken de vier jongens en gooien ze op de grond. De jongen naast me lijkt wel in shock te zijn. hij is lijkbleek en staart voor zich uit. Ik pak hem bij zijn schouder en kijk hem aan. 'Hé, het is over. Hoe heet je?' 'Sven, ik heet Sven.' 'Oké Sven'zeg ik op rustige toon. 'We bellen een ambulance. Alles komt goed' Met een ongeruste blik in mijn ogen. Dan begint hij te huilen. Dat verbaasd me. Ik weet zeker dat hij niet huilt om de pijn, dat doen jongens niet. Maar wat dan? Een beetje van mijn stuk gebracht probeer ik de jongen te troosten. Maar hij draait zich weg. 'Ik had ze nooit moeten uitschelden.' 'Wat? Hebben ze je zo gemold doordat ij ze hebt uitgescholden? Dit mag niet ongehoord blijven! Je moet het aan de politie vertellen!'
Alles gaat daarna heel snel. De politie komt en daarna een ambulance voor Sven. Een dag later staat er in de krant een artikel: "Heldhaftig optreden tegen zinloos geweld"een interview met de man die Sven uit de handen van de jongens heeft gehaald. "ik had het nooit gedaan als die meid er niet mee begonnen was. Ik besefte dat we iets samen moeten doen. die meid verdient de eer. Ik glim van trots. Snel bel ik Robin. Doe had het ook al gelezen. Natuurlijk was ie ook trots op mij. Ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan om Sven op te zoeken. Het viel allemaal wel mee.
Sven is nu één van mijn beste vrienden, we komen nog vaak samen in het dorp

EINDE